ziekzeurtje (4)

Ik las een prachtig stuk in de New York Times over wat het betekent om chronisch ziek te zijn, hoe mensen daarop reageren, en waardoor dat komt.
Ik maak het zelf ook regelmatig mee: zou ik niet beter worden als ik meer wandelde? Abrikozen at? Aan yoga deed? Bietensap dronk? Een leuke cursus ging doen? Meer onder de mensen kwam?
Al doen zulke opmerkingen nog zo'n pijn, ik denk – dacht – altijd: ze bedoelen het goed, ze hebben alleen geen idee hoe ik me voel. Maar dit artikel maakt duidelijk dat er iets anders achter zit.

Mensen willen koste wat kost de controle behouden. Een chronische ziekte betekent juist dat je alle controle – en de wil daartoe – moet laten varen. Het is wat het is, je moet ermee leren omgaan en dat is voor iedereen anders. Gezonde mensen kunnen dat idee niet aan. Dus komen ze met de maatregelen die hen altijd zo goed helpen, en zie maar! Het werkt! Zij zijn gezond! Dan hoeven ze zich niet te verhouden tot ziekte en machteloosheid, ze kunnen elkaar hoofdschuddend aankijken over het onverstand en de zwakheid van de zieke. Als die zich nu maar eens aanpakte.

Pas schreef ik in mijn dagboek: ik ben al een heel leven bezig mezelf te genezen. Dat ik depressief was, was mijn eigen fout, wie kon er in zulke luxe omstandigheden nu in vredesnaam depressief zijn? De eerste vraag van de counsellor: hebt u al eens aan vrijwilligerswerk gedacht, mevrouwtje?
Dat ik zo'n last van mijn nek had kwam niet door het ongeluk van 1980, het kwam door mijn gebrek aan flexibiliteit. Als ik nu maar eens ophield met me te verzetten zou het allemaal wel overgaan.
Altijd heb ik mezelf schuldig verklaard. De laatste jaren ben ik erachter gekomen dat dat onterecht was. Maar de buitenwacht neemt het moeiteloos over. Dat ik zo moe ben komt niet van de auto-immuunziekte maar doordat ik te weinig sport. Dat ik pijn heb ook, trouwens.

De buitenwereld helpt ook van harte mee. Hoe hoog leg jij de lat? Haal jij wel alles uit je werk? Participeer je wel? De vraag is nooit: wat draag jij bij aan de schepping? Hoe maak jij de wereld mooier? Nee, je moet "productief" zijn. Werkloosheid is het ergste, dan besta je niet meer. Als chronisch zieke voel je je constant beoordeeld, een oordeel dat meestal negatief uitvalt of neerkomt op ongeloof. Als je nu maar wilde mediteren of magnesium slikken of smoothies drinken.
Kreeg iedereen maar eens héél even de tering.


Dit bericht is geplaatst in autobio met de tags , . Bookmark de permalink.

11 Reacties op ziekzeurtje (4)

  1. lethe schreef:

    Misschien moet je deze stukjes een andere titel gaan geven. 'Ziekzeurtje' impliceert dat je je verontschuldigt voor je ziekte en dat je eigenlijk zelf (ook) vindt dat je zeurt, en dat je niet mag zeuren, maar je schouders eronder moet zetten, positief denken, kom op! Onzin natuurlijk.
    (Als dit ook zo'n goedbedoeld advies is waar je niets aan hebt, gewoon negeren 🙂 )

  2. Erik Scheffers schreef:

    Hoi Hella, voor mij als ook chronisch zieke, zijn jouw stukjes heel herkenbaar. Ik vind het erg goed dat je het ook van je afschrijft. Als ik wel eens somber ben omdat ik veel dingen niet meer kan die ik graag zou willen zoals het maken van (lange) reizen, het bezoeken van vrienden die wat verder weg wonen of naar de opera gaan, dan zeggen vrienden heel goed bedoelend dat ik me moet richten op het kleine. Een goed advies natuurlijk, maar het neemt niet weg dat ik ook wel eens iets groots wil beleven. Helaas, we moeten het leven nemen zoals het is. Hella, ik denk dat jij met jouw stukjes heel veel mensen inspireert, en dat is ook mooi. Groetjes, Erik

  3. Anita schreef:

    Hoi Hella, ow, mensen zijn onmogelijk en ze doen het met alles. Zelfs met een ziekte als kanker zoeken ze wel een 'verklaring', maar ook bij misdaden. En dat is om zichzelf te beschermen en hun eigen angsten te bezweren. Blog fijn door. Ik lees je graag, dank je wel. Groetjes, Anita

  4. Ferrara schreef:

    Lethe heeft wel een punt, met die titel geef je de ander meteen de kans om negatief te denken. Je bent ze niet voor, je bevestigt hun gevoel en dat is nou net wat je niet moet doen.
    Stel de zaken zoals ze zijn. je hebt (lullig genoeg), een chronische aandoening waar de gezonde (wat een mazzel) geen idee van heeft. Laat je oren naar jezelf hangen en niet naar de buitenstaander die het altijd beter weet, echt het lucht op.
    Ik heb mensen in mijn omgeving die regelmatig zeuren over ziek en zeer omdat ze ver over hun grenzen gaan, zo moe dit, zo moe dat, maar nee zeggen, ho maar en diep hun hart vinden ze dat de ander ook zo 'flink' moet zijn. Voor wie, voor wat?
    Blijf jij je lezers nou maar inspireren, dat levert regelmatig mooie dingen op. Hoe fijn is dat.

  5. Erik Scheffers schreef:

    Hoi Hella, ik had net even een vlaag van somberheid (een regelmatig terugkerende gedachte aan zelfmoord) en toen dacht ik er even aan om het stuk in de New York Times te lezen. Inderdaad een prachtig stuk, en inderdaad het belangrijkste in het leven zijn mensen om je heen om wie jij geeft en die om jouw geven. Keihard werken om veel geld te verdienen en dat vervolgens uit te geven aan allerlei luxeartikelen leidt volgens mij tot niets goeds. Overigens heeft Frits Spits op zijn cd's wel een aantal leuke nummers verzameld. IK heb nu een van zijn cd;s opstaan. Groetjes, Erik

  6. Erik Scheffers schreef:

    Hoi Hella, ik keek net even op publiekwijzer.nl (ik kan nog niet in slaap komen) en ik kwam uit bij jouw interview met omroep Fryslan. Wat een leuk gesprek is dat! Ik ben nu wel erg benieuwd naar je boek "Brandsporen". Ik ga het bij de bibliotheek reserveren. Eerlijkheidshalve moet ik erbij zeggen dat ik wel een beetje bang ben om het te lezen. Ik vind je stukjes op jouw blog erg goed en wat nu als het boek tegenvalt? Ik laat het in ieder geval weten wat ik er van vind, en ik hoop natuurlijk om een enthousiaste bespreking te kunnen schrijven. Zo, nu is het tijd om te gaan slapen. Groetjes, Erik

Laat een antwoord achter aan Hella Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *