muziek

Ik moet zeggen dat ik helemaal niet veel muziek luister. De radio staat meestal op radio 1 (behalve op zondagmiddag, en wanneer er vervelende kwaakchinezen op zijn zoals Sven Kockelman met zijn agressieve stemgeluid, dan schakel ik over naar radio 4).
Voor mijn middagdutje zet ik op de laptop Marconi Union aan, dat is me toch ideale slaapmuziek! Ze zijn hier namelijk al maanden bezig met riolering en gasleidingen, een eeuwigdurend herriecircus waar geen oordopjes tegen op kunnen.
Ik wist niet dat muziek zo abstract kon zijn. Dat er geen enkele melodielijn te volgen is, geen enkele harmonie om je op te laten wiegen. Ik kan het niet omschrijven. Ergens in die muziek zitten klingelklankjes die mij doen denken aan touwen die zachtjes tegen metalen scheepsmasten slaan. Zo'n zomernacht-op-het-water-geluidje. Als ik het nummer opzet om ermee in slaap te vallen, voel ik dat mijn gedachten langzaam overgaan in droombeelden.
In de tijd dat ik aan Brandsporen werkte, luisterde ik veel naar de Holberg Suite tijdens het strijken, dan kon ik zo het boek in glijden en verder verzinnen, terwijl het muziekstuk zelf geen rol speelt in het boek.
Nu had Ella (dirigente van het koor waar ik nu helaas niet meer op zit) me attent gemaakt op de uitvoering, hier vlakbij, van een zangworkshopweekend 'The Vocal Sound of Katzenjammer.'
Nooit van gehoord, Katzenjammer, maar precies een leuk uitje op de zondagmiddag. En wat was het mooi! En wat werd ik met beelden overspoeld, door de teksten en de muziek. Ik verbaasde me weer over wat muziek kan doen in het creatieve brein. Andere luikjes openzetten. Luister hier naar het prachtige Lady Marlene.