Elizabeth McKenzie – The portable Veblen

Ik had Lord of the Flies uit, ik had Less uit, nu mocht ik zelf weer iets kiezen. Verder met Gardam? (Er staat een prachtig artikel over haar in de vpro-gids van deze week.)
Of toch een Fantasy-boek? Ik begon in verschillende, en ze begonnen allemaal meteen toverachtig. Ik weet nu al dat ik daar niet van houd, meteen een tovermantel of iets dergelijks. Ook nuttig om te weten van jezelf, voor de lezerij en de schrijverij.
Een YA dan, tussendoor? Dat luistert zo nauw, sommige schrijvers kunnen toch hun volwassen zelf niet helemaal verhullen in de stem van het personage. Hunger Games! riep iemand. Maar dan zit je weer voor weken aan een trilogie vast.
Soms is het zo moeilijk!

Ik dacht aan mijn goede voornemen van vorig jaar om meer niet-westerse schrijvers te lezen, en begon in The Happy Marriage van Tahar Ben Jelloun. Voelde me zeer deugdzaam en wist het onderkoelde proza ook wel te waarderen. Maar om de andere zin keek ik op Facebook of op Wordfeud. Het pakte me niet echt.

Ik weet niet meer waar ik een aanbeveling las voor The Portable Veblen. Dat begon meteen goed. Is er een Nederlands woord voor quirky? Grappig, excentriek, eigenzinnig … een boek dat Frija leuk zou vinden als ze kon lezen.

Veblen is een jonge vrouw die in een oud, vergeten huisje woont in Californië. Ze is genoemd naar socioloog Thorstein Veblen (van wie ik voor altijd de zinsnede 'plaatsvervangend nietsdoen' zal onthouden). Haar vader zit al jaren in een inrichting, haar moeder is een vermoeiende narcistische hypochonder. (Dat iemand zo'n personage vol humor en zelfs mededogen kan portretteren vind ik een wonder.) Ze raakt verloofd met Paul, die op zijn beurt ook een flink dysfunctionele familie-achtergrond heeft. Hij raakt als neuroloog verstrikt in de machinaties van de farmaceutische industrie.
Om al die aanslagen op de status quo het hoofd te bieden, zoekt Veblen haar heil bij de eekhoorn die ze regelmatig in haar tuin ziet. Ja, ze communiceert met eekhoorns.

Het is ondoenlijk recht te doen aan dit boek door de plot na te vertellen. De kwaliteit zit in de geestige stijl, in de bizarre personages, in de goudeerlijke visie op maatschappelijke problemen, in de vormgeving (grappige foto-illustraties, een serie appendices die het verhaal mooi rond maken) en de ontwikkeling die Veblen en Paul doormaken.
En de prachtige zinnen die zo op een tegeltje kunnen.

Art is despair with dignity.

Weekends so vast they felt like a graveyard of bones.