Halverwege dit boek was ik het zo zat dat ik alvast het volgende opschreef voor mijn bespreking:
"Wil je een prachtig boek lezen over een oudere homoseksueel die de balans opmaakt van zijn leven en relaties, lees dan Tin Man. Wil je een prachtig boek lezen over een man die op reis door Europa de balans opmaakt van zijn leven en relaties, lees dan Us van Dave Nicholls. Wil je schaterlachen om Amerikanen in Europa en de rest van de wereld, lees dan Bill Bryson. Dit boek is zonde van je tijd en van het papier."
Nu ik het uitheb, ben ik iets milder. Al is het nog steeds geen boek dat je niet mag missen. Het maakt alweer waar wat ik nu wel zeker weet: als er overdreven lovende blurbs op de kaft staan, is het geen geweldig boek. "You will sob little tears of joy." Yeah, right.
Waar ik me het meest aan ergerde, was de structuur. Schrijver Arthur Less reist de wereld rond omdat hij geen zin heeft om naar de trouwerij van zijn vroegere minnaar te gaan. Daarom besluit hij alle uitnodigingen voor lezingen e.d. aan te nemen, en dat brengt hem naar Duitsland en Italië en Marokko en India en Japan en noem maar op. Elk hoofdstuk een nieuwe locatie, zo ingewikkeld is het allemaal niet. Maar Arthur is van de nostalgische soort, dus hij denkt steeds terug aan de keren dat hij vroeger ergens was. Elke keer moet dan weer verteld worden hoe oud hij toen was en hoe oud de medespelers in die scène waren. Het wordt een rommelig zootje en na verloop van tijd had ik helemaal geen zin meer om nog uit te vogelen wie wie was en waar en wanneer en waarom.
Er zit in feite ook totaal geen ontwikkeling in. Op elke locatie doet Less de dingen op zijn manier, of liever, laat hij de dingen over zich heenkomen. Hij heeft wat losse seks, wat losse gesprekken (inhoudelijk wordt er nauwelijks op de literaire activiteiten waarvoor hij werd uitgenodigd, ingegaan), wat pech en wat geluk en verder maar weer. Pas het laatste hoofdstuk heeft wat diepgang, is zelfs wel ontroerend.
Het enige waar ik echt van genoot – al waren het er soms té veel – waren de originele vergelijkingen. Bougainville die over de muur bloeit als een neergesmeten galajurk (prom dress). Een schnitzel als een krokante kaart van Oostenrijk. Een Rus die zijn wenkbrauwen fronst alsof het delen van een samengestelde bank zijn (a modular sofa). En ik moest ook lachen toen hij bleef plakken aan de nieuwe stoel waarvan de lak nog niet droog was.
Maar al die dweepsels op de kaft? Geloof er nix van.
Dit klinkt als het soort boek dat ik dan halverwege weg zou hebben gelegd, dat je het nog hebt uitgelezen
Het was een recensieboek voor de nbd, anders had ik het denk ik ook weggelegd.
Dat hoef ik dan dus niet voor de bieb aan te schaffen! 😄
Maar het heeft dus wel de Pulitzerprijs gewonnen ...
Ik dacht dat je voor nbd-boeken geen negatieve recensies mocht schrijven? Of maak je er voor de nbd wat milders van?
Ik heb ooit geprobeerd zijn The Story of a Marriage te lezen. Ugh.
Nee, de nbd-recensie is strikt neutraal. Die mag ik ook nergens anders gebruiken, vandaar dat ik ze op mijn blog ook totaal anders bespreek.
Zo te zien hoeven we verder nix meer van deze man te lezen 😉