Kortgeleden kwam ik deze afbeelding van Kate Samworth tegen op twitter. De titel stond er niet bij, die vond ik op Pinterest: Lithium (Outskirts of Catatonia). Terwijl hij me zonder titel al zo aansprak.
In een blauw bos staat de jonge vrouw tussen de stramme stammen, ze snijden haar in stukken met hun schaduwen maar ze lijkt het niet te merken, ze kijkt hardnekkig de kant uit van het donker, de kant waar ze vandaan kwam. Ze volgt niet de witte vogel naar het licht, ze kijkt niet naar de zee, ze kijkt alleen maar terug naar het donker dat haar baarde.
Niets is zo moeilijk als je omkeren naar het onbekende licht, zeker als begrip van het verschil tussen donker en licht is uitgewist in je. Er moet eerst verlangen zijn, maar, zegt Rumi: Verlangen is het antwoordbericht.
Zo'n afbeelding is het antwoord op mijn verlangen naar dit verhaal. Het geeft een aspect weer dat ik al kende, al wist ik dat niet. Is de kunstenares zelf dit stadium alweer voorbij? Heeft zij dit verhaal geleefd en is ze omgedraaid naar het licht? Op haar website zie ik wonderlijke afbeeldingen, waarin bekende schilderijen zijn vermengd met haar eigen vogelfantasie. Fascinerend! maar niet mijn verhaal. Zo zwermen fantasieën door de lucht en komen soms even in botsing.
Ik zoek nog even verder en vind dat ze haar serie Outskirts of Catatonia maakte in antwoord op de diagnose die een vriendin kreeg. Zij vond het moeilijk om te communiceren, en vogels symboliseren de geest en geheime communicatie. (Ik denk aan de duif die de Heilige Geest symboliseert.)
Heb ik al vogels in mijn Fantasymap? Ik vind de Uilendeur, en een enkele vogel op een schilderij. Maar nog geen vogel die de weg wijst. Die komt binnenkort mijn verzameling invliegen, ik heb het antwoord op zijn verlangen gegeven.
...mooi verwoord.. geeft mij uitzicht...
kijk, dat is mooi