Ik ben begonnen met het tweede seizoen van Top of the Lake (China Girl genaamd), tegelijk met dit boek dat ik moest recenseren voor de nbd. En wat sluiten ze mooi op elkaar aan, boek en serie. China Girl speelt in Sydney en gaat over de moord op een jonge prostituee uit Zuidoost-Azië, How I Became a North Korean gaat over vluchtelingen uit Noord-Korea, en onder andere over het verschil tussen wat mannen en vrouwen overkomt op die vlucht.
Yongju is de zoon van iemand uit het partijkader, zijn ouders komen op feestjes van de Grote Leider. Als het allemaal fout loopt, maken zijn moeder en zusje geen enkele kans. Jangmi is een jonge, zwangere vrouw uit de laagste klassen, bekend met honger en smokkelen, en haar lichaam is de enige koopwaar die zij in ruil voor hulp kan bieden.
De derde hoofdpersoon is Danny, die in Amerika woont, bij zijn vader. Zijn moeder, van oorsprong Noord-Koreaanse, is teruggekeerd naar Yanji in China, om het evangelie te verspreiden (en daadwerkelijk goede werken te doen). Als hij op school gepest wordt vanwege zijn homoseksualiteit, besluit hij zijn moeder op te zoeken. Uiteindelijk belandt hij op straat, en wordt een – wegens zijn kennis van de wereld en van techniek – een gewaardeerd lid van een grote groep jongens die allemaal uit Noord-Korea gevlucht zijn, en in een grot proberen te overleven.
Ik vond dit een fantastisch boek. Het geeft inzicht in het lot van de vluchtelingen, in hun visie op de wereld na te zijn opgegroeid in zo'n afgesloten land, in de verschillende manieren waarop mensen overleven, hoe het überhaupt mogelijk is om zulke verschrikkingen te overleven.
Er zijn mensen die hen helpen om er zelf beter van te worden, en uiteindelijk zijn er goddank ook mensen die hen werkelijk helpen. Niet voor ieder lid van de oorspronkelijke groep komt die hulp op tijd, niet iedereen heeft de veerkracht om werkelijk verder te leven. Lee beschrijft het zo, dat je voor al die verschillende mensen begrip kunt opbrengen.
Hiervoor las ik Midwinter, een boek zo doorgewinterd somber dat ik er helemaal iebelig van werd, en ook geen zin had om er een uitgebreide bespreking van te schrijven. Als ik dat met dit boek vergelijk … er zijn zoveel boeken die iedere urgentie missen, waarvan ik denk: als ik het niet gelezen had, had ik niets gemist. Het boek heeft me niet veranderd. Ik moet ook nog even denken aan dat boek over die Iraanse vluchtelinge, dat zo vol zelfbeklag zat, dat zo'n aanklacht was ook.
Dat heeft dit boek totaal niet. De drie hoofdpersonen doen om en om hun verhaal, vanuit het 'heden' waarin ze nu beland zijn. Ze vertellen wat er gebeurd is, zonder drama of zelfmedelijden. Bij mij als lezer hakte dat er enorm in. En al helemaal na die debiele toespraak van Trump, die bij het vernietigen van een land vergeet dat daar mensen wonen.