gepoeste

Er staan twee poezen op Facebook, van iemand die ze tot groot verdriet kwijt moet, en ze kijken zó lief. Ze zijn 5 en 6 jaar, ze zijn gewend om binnen te blijven, het zijn mannetjes en hun namen kan ik natuurlijk gewoon veranderen ;-).
Maar wil ik ze?
Ik denk aan mijn lieve Pjotr, hoe goed we elkaar kenden, hoe ik precies wist wat hij zou gaan doen, en waar ik hem vertrouwen kon. Nooit op tafel, nooit op het aanrecht, geen gevaarlijke kluchten op balkon, zelfs niet ontsnappen via de voordeur (na die ene keer).
Ik denk aan zijn zachte velletje dat nooit door een andere kat geëvenaard zal worden.
Ik denk aan zijn clementie, hoe hij me nooit wakker mauwde, of zo zachtjes dat ik er niet wakker van werd als ik echt sliep.
Maar eerlijk is eerlijk: ik denk ook aan vieze kattenbakken, gesjouw met grit, stofzuigen, bed vol pluisjes, stinkende berging, altijd alles opruimen in het knutselkamertje (want daar is de enige naar-buiten-kijk-plek voor gepoeste), oppasproblemen (stel dat ik ooit weer eens op vakantie kan), en stel dat dit wel wakkermauwers zijn? En stel dat ik voor deze wél allergisch ben? Of ben ik daar nu echt overheen gegroeid?
Kortom, ik weet niet wat ik wil. Ik weet alleen dat ze vreselijk lief kijken.

Dit bericht is geplaatst in autobio. Bookmark de permalink.

10 Reacties op gepoeste

  1. Nellian schreef:

    Ik ben benieuwd wat je gaat doen.

  2. Edith van Walsum schreef:

    Waarom moeten ze weg, dat moet je eerst weten. Is de reden dat ze plassen in huis, vechten ze, zijn ze gezond (da verklaring). Zijn ze ingeënt, ontwormd en ontvlooid en gecastreerd?

    Ik heb 2 jaar geleden twee katten geadopteerd vanuit een gastgezin van het asiel: broer en zus, waren gevonden in doos in park, waren 14 weken toen ik ze ophaalde. Ze zijn heel leuk, spelen soms als wilden maar slopen niks, zitten gezellig voor het raam, slapen in elkaars armen. Keurig opgevoed. En ze zijn nagekeken door da van asiel, hebben alle prikken gehad en vlo- en worm vrij. Als ik weg ben geven buurkinderen eten en aandacht voor klein bedrag. Nooit seconde spijt gehad!

  3. Liesbeth schreef:

    De reden dat ze wegmoeten is cruciaal.
    En natuurlijk zijn het geen nieuwe Pjotr's want daar was er maar één van.
    Mijn eigen ervaring is dat een leven zonder poezen iets fundamenteels mist en dat ik nooit zonder wíl.
    Ja, het is gedoe en gesleep en er sneuvelt van alles maar een spinnend maatje vergoedt zo veel!
    Alleen - niet overhaast beslissen! En denk toch ook even aan een kitten (en liever nog aan twee).
    Het is zo'n feest☺

  4. Vera schreef:

    Je beschrijft het allemaal op de manier die ook bij mij van toepassing is. Frodo is nu bijna 10 maanden op reis gegaan en ik vind mijn huis zooooo leeg. Komt dat omdat Frodo-de-Podo er niet meer is, of omdat manlief zo ver weg is in zijn dementie en nu al 2 jaar en 5 maanden in een zorginstelling woont?
    Ik zou heel graag wat reuring in huis willen.
    Ik kies - op termijn - voor een kitten. Ik hoop op een maatje zonder nare jeugd if ander rugzakje. Dat kan ik er nu niet bij hebben.

  5. Bettina Grissen schreef:

    Ik weet dat ik binnen enkele dagen na de dood van Floortje nieuwe poezen kreeg en hoewel het heel andere poezen waren met compleet nieuwe karaktertjes, heb ik er nooit een seconde spijt van gehad.
    Maar je moet doen wat goed voelt, voor jou en voor hen.

    Ik ben nu wel heel benieuwd en wil het weten, houd je ons op de hoogte?

    Groetjes,

  6. Hella schreef:

    Het was geen liefde op het eerste gezicht. Waar hem dat precies in zit? Ik weet het niet. De Grote Opperkat vond het blijkbaar nog geen tijd.

  7. Ferrara schreef:

    Bij twijfel niet doen. Grote Opperkat zal ooit wel een exemplaartje op je pad zetten.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *