Big Little Lies is een fijne serie. Hij laat onder andere zien hoe een relatie met een narcist werkt, en hoe moeilijk het is om daarvan los te komen. En al die mooie huizen aan de Californische kust zijn ook nooit weg, om van de *de sterrencast* nog maar te zwijgen.
En toch was ik na afloop niet helemaal tevreden. Ik zal niet verraden hoe het afloopt, maar ik kan wel iets zeggen over de structuur.
Vanaf de eerste aflevering krijg je te zien dat er Iets Ergs gaat gebeuren. Politie, ondervragingen, zwaailichten … duidelijk. En dan terug naar het heden van daarvoor, en de families rondom de lagere school in Monterey waar alles zich afspeelt.
De onderlinge spanningen tussen de ouders, de roddelcampagnes onder de moeders, de getroubleerde relaties … het wordt allemaal fijn opgebouwd. Niet al te subtiel ook, met af en toe een inzoomertje op een messenblok, of een pistool onder een kussen.
En dan weer zo'n fragment met ondervragingen tussendoor.
Ik dacht na afloop: waarom? Heb je dan te weinig spanning in je heden, dat je de kijker moet vasthouden op zo'n manier? Dat de enige reden waarom de kijker blijft kijken is, dat ze willen weten wie wie gaat vermoorden? Dat is toch een goedkope truc?
Ik heb nog opgezocht of de scriptschrijvers het zelf zo verzonnen hadden, maar in de roman waar de serie op gebaseerd is, gaat het precies zo. Zelfs letterlijk met die ondervragingen.
Ligt het aan mij dat ik me dan toch gefopt voel?
spanningsboog
Dit bericht is geplaatst in recensies, schrijven met de tags big little lies. Bookmark de permalink.
Ik ken deze serie niet, maar herken de werkwijze uit het eerste seizoen van True Detective. De ondervragingen lijken te gaan over zaken die niet ter zake doen en zorgen voor verwarring. Omdat je het wilt begrijpen, blijf je kijken.
Persoonlijk vond ik dat daar erg goed werken en voelde ik me niet bekocht. Het bracht een extra verhaallaag aan. Misschien dat het hier wat rechtlijniger en daardoor te doorzichtig is gedaan. Het heeft wel goede beoordelingen opgeleverd, volgens de IMDB ook over alle leeftijden heen. Het is dus niet alleen iets voor de 'jongelui'.
Ja, het is verder ook echt een mooie serie.
Wat leuk, op het moment dat ik je stukje las moest ik ook meteen aan True Detective denken. En daar vond ik het meesterlijk werken. Fijn dat je het verder wel heel mooi vond. Ik ben benieuwd hoe ik de serie vind, nog even geduld voor de dvd uitkomt, vrees ik.
Groetjes,
Moet ik True Detective toch maar eens proberen dan?
Serie 1 vind ik briljant, met dat broeierige Louisiana sfeertje. Ik kan je die echt aanraden. Serie 2 vond ik niks.
Groetjes,
Daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. 🙂
Seizoen 2 deed heel erg zijn best om de eerste te evenaren, maar het was het net niet.