Toen ik terugkwam in Nederland had ik een enorme achterstand in het bijhouden van de Nederlandse literatuur. Al hadden oude biepvriendinnen trouw de bestsellerslijstjes opgestuurd, en gaf mijn moeder ook regelmatig door wat ze had gelezen, ik kon het onmogelijk allemaal aanschaffen.
Toch merkte ik dat ik – eenmaal echt lid geworden van de biep in Leeuwarden – me bleef richten op Engelstalige romans. Met een geoefend oog zocht ik de nieuwste bandjes uit (witst op snee), en ik kwam maar zelden met Nederlandse schrijvers thuis.
Waar ik vreselijk aan moest wennen, waren de vertaalde zelfhulpboeken. Het jargon dat in het Engels zo natuurlijk klinkt, klinkt in het Nederlands al heel snel overdreven. In mijn oren tenminste. En lang niet altijd zijn de vertalingen goed, denk maar aan de verschrikkingen van The Artist's Way.
Wat ik wel fijn vond, was dat ik ook boeken uit andere talen – met andere visies - vond. Vooral aan één oorspronkelijk Duits boek heb ik veel gehad tijdens de scheiding. Blijven of weggaan, heette het, van Mathias Wais. Achterop het boek stond een foto van een beeldhouwwerk van een knielende vrouw die er uitziet alsof ze zometeen weer zal opstaan. Ze lijkt te luisteren, een innerlijk luisteren van de ziel, gericht op de plek tussen de schouderbladen, daar waar de vleugels groeien. Ze luistert alsof ze tussen haar schouderbladen een 'derde oor' heeft. Het verlies heeft gemaakt dat ze zielsalleen en op zichzelf aangewezen is.
