biepjuf op Awty

Ik heb in Schotland een fikse depressie gehad, en heb daar verschillende therapeuten voor gezien. De eerste was zo'n counsellor die me meewarig aankeek en sprak: heeft u al eens aan vrijwilligerswerk gedacht, mevrouwtje?
Nu deed ik al vrijwilligerswerk, op de schoolbibliotheek. Het contact met de kindjes bracht nog wel enige vreugde. Ik heb ook nog iets anders geprobeerd, in de Aberdeen Art Gallery. Ik was tenslotte kunsthistoricus. Ik werd op een wrakke stoel in een leeg kantoortje neergezet, en mocht kaartjes sorteren.
Kijk, vrijwilligerswerk is loffelijk. Ik bewonder alle mensen die zich belangeloos inzetten voor het nut van 't algemeen. Maar zouden zij het lang volhouden zonder menselijk contact en zonder waardering? Ik voelde me te goed om me zo te laten behandelen.
In Houston heb ik het nog eens geprobeerd. Op de schoolbibliotheek van Awty. Ook daar zaten we – meestal met z'n tweeën maar ook vaak alleen – in een somber kantoortje boeken te repareren. Ongezien, ongewaardeerd. Toen ben ik maar een schrijfgroep begonnen, met mezelf als facilitator: ik bedacht de opdrachten, ik gaf de theorie. Alles voor niks, maar zo goed voor de gezelligheid én de eigenwaarde!
Met vrijwilligerswerk is het net zo als met echt werk: je roeping ligt daar where your deep gladness and the world's deep hunger meet. (Frederick Buechner)