verliezen

Als kind kon ik het wel, me zo verliezen in een boek dat ik mijn moeder echt niet hoorde als ze me vroeg om mijn rommel op te ruimen of de tafel te dekken. Hoe ouder ik werd, hoe moeilijker dat werd. Waar dat mee te maken heeft? Steeds meer moeten? Een steeds voller hoofd? Nu kan ik het in elk geval niet meer. Deels de schuld van e-books lezen en intussen het brommetje van Facebook horen, of ter plekke iets opzoeken en dan op internet blijven hangen.
Ik herinner me nog precies het laatste boek waarbij ik het wel had. Ik woonde in Delft en werkte in Rijswijk. Meestal ging ik op de fiets, maar als ik zwak ziek of misselijk was, of het weer honds, dan ging ik met de bus naar het station en met de trein naar de biep. Die lag toen nog aan het spoor.
Op de terugweg las ik in dat geweldige boek, vergat nog net niet om uit te stappen (wat ik trouwens regelmatig droom, bedenk ik nu), liep al lezend naar de bushalte, zeeg neer op het bankje en liet de bus rustig aan me voorbijrijden. Begin jaren tachtig moet het zijn geweest, ik zo rond de 25.
En wat was dit nu voor een literair meesterwerk? Verboden Dromen, van Judith Michael (toen las ik alles nog in vertaling). Ik heb daarna alle titels van deze auteur (in werkelijkheid een echtpaar, net als Nicci French) gelezen, maar dat eerste boek … beter werd het nooit meer. Misschien toch eens herlezen om te zien of het nog werkt.

Dit bericht is geplaatst in lees- en biepherinneringen. Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *