Ik hoorde gister dat Catweazle is overleden. De acteur die hem speelde dan, hè. En dan gaan de gedachten terug naar al die mooie series die op de zondagavond werden uitgezonden: Floris, Sebastien, Thierry de Slingeraar (ik slinger hier en ik slinger daar), kapitein Zeppos, Axel Nort, Johan en de Alverman. En ik bedacht dat ik boeken heb gehad van die laatste twee series. Ze lagen in dezelfde kast als mijn stripboeken van Popeye en Sjors en Sjimmie en ik moet ook deze hebben weggedaan bij het leegruimen van het ouderlijk huis.
Van Axel Nort herinner ik me eerlijk gezegd niets meer, niet van het boek, niet van de serie. Maar van Johan en de Alverman kon ik het melodietje nog moeiteloos meezingen. De boeken waren rood en blauw, en nu ik ze googel zie ik dat er 'televizier' op stond. Kreeg je ze gratis bij de tv-gids?
Het is toch wonderlijk dat de series zo zijn blijven hangen. Is dat omdat je – in vergelijking met nu – maar zo weinig tv keek? Omdat zulke series ook eenmalig waren, niks geen herhaling of uitzending gemist? Of waren ze echt zo sprookjesachtig mooi en spannend?
Hella, ik denk dat je gelijk hebt wat betreft de hoeveelheid aan series die tegenwoordig op ons afkomt. Vroeger verheugde je je op een uitzending die nog moest komen.
Tegenwoordig lijkt alles hetzelfde, de programma's jatten bij elkaar en de carrousel van vaste gasten draait op volle toeren. Beeldbuisvervuiling, niet om aan te zien.
Beeldbuisvervuiling! #woordvandedag 🙂
Axel Nort! Ik was helemaal weg van die serie. Ik had de eerste aflevering gemist, maar vanaf de tweede aflevering, die Het boze oog heette, zat ik iedere week gekluisterd.
Een jaar of 12 geleden vierde de Vlaamse televisie haar zoveeljarig jubileum en werden al die Belgische jeugdseries op doordeweekse middagen herhaald. Inderdaad Kapitein Zeppos (daarvan hield ik vooral van de begintune van Bert Kaempfert), Johan en de Alverman (vond ik als kind wat minder, maar was dan weer een favoriet van mijn moeder) en Axel Nort. Als ik me dan van het werk naar huis haastte, kon ik nog net de laatste 10 minuten van Axel Nort zien.
Jeugdsentiment! Zo leuk om die heerlijk amateuristische begin- en eindtitels te zien. En de laatste aflevering was ook erg grappig. Axel Nort heeft het mysterie opgelost en vervolgens komt er om de jeugdige kijker te plezieren uit het niets een beatbandje opdraven, echt met de nog niet erg lange haren erbij gesleept. The End. 🙂
Wat leuk dat je je dat nog zo precies herinnert!
P.S. Van de jeugdseries in het algemeen was Thierry La Fronde mijn favoriet. Ik had wat graag Isabelle willen zijn!