oog om oog

Toen ik jong was (20-30) hield ik helemaal niet van Fay Weldon. Ik werd er onrustig en chagrijnig van en was volkomen doof voor de boodschap die ze vertelde. Ik zag oorzaak noch noodzaak van zoveel vileinheid. Nu ik binnenkort Death of a She-Devil moet bespreken, besloot ik Live and Loves of a She Devil te herlezen. En nu is het misschien wel te laat. Ik had het tien jaar geleden moeten lezen, toen ik mezelf zo voelde, zo sterk en tot alles in staat en voor de duvel niet bang. Hard nodig toen, zo'n geestesgesteldheid.
Maar nu, ouder, wijzer, en totaal niet meer sterk, zet ik toch mijn vraagtekens, vooral bij het latere gedeelte. Dat zij haar bedrieglijke echtgenoot op sluwe wijze alles afhandig maakt, heerlijk. Hoe ze zichzelf steeds opnieuw heruitvindt in allerlei baantjes die ze nodig heeft om haar doel te bereiken: schitterend. Maar dat ze zich SPOILER ALERT helemaal laat ombouwen om precies zo mooi te worden als de minnares, en dan hubby, eindelijk uit de gevangenis, als slaafje-van-alles in dienst neemt – dat begreep ik niet. Dan voeg je je immers nog steeds in het systeem.
In het twee na laatste hoofdstuk realiseert zij zich dat ook. Het eindigt als zij het huis – een oude vuurtoren – van de minnares heeft gekocht.
She is a woman: she made the landscape better. She devils can make nothing better, except themselves. In the end, she wins.
Dat was een prachtig einde van het boek geweest. Dan had je als lezer alles opnieuw moeten overwegen. Nu eindigt het als een wraakverhaal, een oudtestamentisch oog om oog tand om tand. En daarmee begon immers de ellende.

Dit bericht is geplaatst in lees- en biepherinneringen, recensies met de tags , , . Bookmark de permalink.

6 Reacties op oog om oog

  1. Margreet schreef:

    He-le-maal mee eens Hella!

  2. lethe schreef:

    Ik was vroeger een grote Fay Weldon-fan (hier heb ik geschreven over mijn relatie tot haar boeken door de jaren heen).

    The Life and Loves of a She Devil was mijn favoriet, dus die heb ik bewaard, samen met Puffball en Letters to Alice.

  3. lethe schreef:

    Maar het einde vond ik inderdaad ook frustrerend. Ik vond het wraakverhaal niet erg, maar al die pijn en ellende om maar zoveel mogelijk op haar rivale te lijken? No way.

Laat een antwoord achter aan Margreet Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *