in de soete suikerbol

Wat ik als kind ook heel graag las, was de serie In de Soete Suikerbol van W.G. van de Hulst. Dat was andere koek dan die vrome kinderboekjes die hij ook schreef. Daarvan had ik er zelf eentje, Het Zwarte Poesje, en och heden wat werd daarin gestorven en gebeden en gehuild.
Maar dit waren spannende verhalen, met op elke bladzij tekeningen. Waar de verhalen echt over gingen, herinner ik me niet meer, dus we schakelen Google weer eens in.
Als ik de lijst van titels op wikipedia doorkijk, zie ik meteen dat grote boek van Rozemarijntje voor me. Had ik het zelf? Was het van de biep? Lazen we het op school?
Bij pake en beppe thuis waren ook wat van die boekjes, nog van toen mijn moeder en haar broer en zus klein waren. Ik vond ze zielig maar ook wat gênant, omdat wij thuis "niets" waren en dat nogal luid. Pake en beppe waren voorzover ik weet ook "niets'" maar misschien was W.G. van de Hulst in de oorlogsjaren de enige betaalbare schrijver. Maarten 't Hart heeft een mooi artikel over hem geschreven.
Die Soete Suikerbol had – voor zover ik me herinner - niets van dat vrome. Toch begon het als een strip in een zwaar gereformeerde krant.
Alleen op de site Oude Jeugdboeken vind ik een kleine aanduiding van de inhoud. Ik denk dat het misschien toch de tekeningen zijn geweest die me zo fascineerden. Niet de kleurenafbeeldingen die later kwamen, maar de oude Anton Pieck-achtige, middeleeuws aandoende plaatjes.