Fay Weldon – Death of a She Devil

Dat vreselijk vervelende boek waarover ik mijn nood kloeg?
Het was Fay Weldon. Lees maar even de Digested Read van John Crace, dan snap je meteen waar het over gaat.
Ik heb best wel genoten van deel 1, dat was zo heerlijk vilein-satirisch. Maar dit is van alles niks. Het is verschrikkelijk slecht geschreven. Hebben ze bij de uitgeverij gedacht: zij is beroemd, dat verkoopt tóch wel?
Weldon valt in herhaling alsof ze dement is (of denkt dat lezers dat zijn); honderd keer wordt van iemand verteld wie zij is, honderd keer wordt verteld dat Ruth zo moe is en zo oud, er wordt honderd keer verteld dat Bobbo in de Lantern Room ligt en wel op sterven, of toch niet, en hij zegt steeds cunt cunt cunt, hahaha.
De meeste gesprekken worden in de indirecte rede uitgeschreven, emoties worden benoemd, er vallen tientallen namen van oude vrouwtjes die het IPG blijkbaar runnen. Mary Fisher windvlaagt rond en zegt woosh woosh zonder dat haar hoofdstukjes de plot ook maar een millimeter vooruit helpen.
De plot: Directiesecretaresse Valerie organiseert een feest dat wel doorgaat/ niet doorgaat / toch wel doorgaat / nee op het laatste moment toch niet doorgaat / volgend jaar doorgaat.
Er wordt nog een soort meta-verhaallijntje ingebracht door de schuld / de oorzaak van het verhaal bij Momus te leggen, de god van de schrijvers. Tenminste, Mary beroept zich daar af en toe op. Maar aan het eind is Mary verdwenen en voert dokter Simmins opeens het narratief aan, en raakt het verhaal doorspekt met medicijnnamen en hun bijwerkingen. Het lijkt of Weldon een leven lang dingen gespaard heeft waar ze zich over opwindt, en die nu geheel willekeurig over de bladzijden heeft uitgestrooid. Feminisme, antidepressiva, transgenders, werkloosheid, economie, pubers, drugs, erfgoedbeheer, heb ik nu alles gehad?
Life and hates of a boekrecensent.