Ik wist nog precies in welk dagboek het stond, en dat zegt wat bij zo'n grote kist vol. Op 7 juli 1972 schreef ik:
Ik voel me wonderlijk blij en dankbaar. Het zal wel komen door het prachtige boek dat ik net heb gelezen. Het heet "de blijde stilte" en gaat over een meisje, dat doordat ze tyfus krijgt, doof wordt. Hoe ze zich erdoor werkt en hoe ze verlangt naar het bulderen van de wind en het zingen van vogels. Vanmiddag – ik zat buiten te lezen – voelde ik heel duidelijk, hoe belangrijk het gehoor is. Stel je dat eens voor, nooit meer het melodieuze ruisen van de bomen te horen, nooit meet heldere vogelstemmetjes, of het vleigeluidje van Jolie. Ik voel me opeens sterk en gezond en blij maar toch ernstig. Op zo'n vreemde stille dag als vandaag ben ik weer een beetje ouder geworden. Vreemd gevoel is dat, als je jezelf voelt groeien.
Ik las het boek bij mijn vriendin in de tuin, ze heeft op die dag een foto van me gemaakt die ik later in mijn dagboek heb geplakt.
De Blijde Stilte staat op de dbnl, ik ga het maar eens herlezen.
Moesten dit lezen op school, zo'n 55 jaar geleden. Heb het nooit kunnen vergeten. Zo mooi... Regelmatig naar gezocht, maar nooit kunnen vinden! Dolblij dat ik het nu weer kan lezen!
Wat vind ik dat fijn om te horen.