onvergetelijk

Aanvankelijk hadden we deze boekjes niet, ze kwamen uit in 1992. Dus eerst gingen we op wadi samen met anderen, en met de gedetailleerde kaarten van de topo-boys. Trektochten door een ongerept land, zonder voorzieningen, dus álles mee: eten, drinken, slaapgerei, benzine. En gewoon met de baby, nu ik bijna de oma-leeftijd heb bereikt denk ik wel eens: zou ik dat nu nog doen? Zou het nu nog zo veilig zijn om dat te doen? Want bang ben ik nooit geweest.
Kindje sliep achterin de auto, wij op kampeerbedjes met klamboes ernaast. (Ik schreef er al eens over.) Als we soms in een dorpje verzeild raakten, was kindeke meteen voorwerp van bewondering, aaien, en snoepjes geven. Ik voelde me zelf als moeder-mens ook veel geaccepteerder dan als los blond vrouwmens.
Onvergetelijk alles. En toch de boekjes ook maar bewaren.