Het leukste aan Pictures of Oman is dat het achterstevoren is. Geheel op Arabische wijze van rechts naar links. De tekst is in het Arabisch en het Engels en het staat vol prachtige foto's. Meer kan ik er niet over zeggen, tot mijn oog valt op de naam van de drukkerij: Mazoon Printing Press.
Die ken ik!
DE RASKRABBEL
Samen met een andere vrouw-van heb ik de redactie op me genomen van Het Tijdschrift Voor Nederlanders in Oman, de Raskrabbel. Ik onderhoud de contacten met Mazoon Printing Press, die is gevestigd in Ruwi. Om er te komen moet je door een doolhof van zandpaadjes, totdat de weg ergens ophoudt omdat er grimmige rotsen in de weg staan.
Tenslotte had ik de drukkerij dan toch gevonden, en ik liep aarzelend naar binnen. Een vriendelijk glimlachend Omaans meisje wuifde mij in een fauteuil. Al die gammele bankstellen overal, bekleed met een aaibaar stofje in een zoete kleurstelling, "do sit down madam", en dan weet je wel weer hoe laat het is. Of hoe laat het zal worden. Maar dat viel mee. Daar kwam meneer Balan al op me toe gesneld. Hij is degene die de contacten met de klanten onderhoudt.
Wat ik helemaal niet wist, en waarvoor meneer Balan me gevraagd had te komen, was dat alles wat in Oman gedrukt wordt, eerst ter goedkeuring naar het Ministry of Information gestuurd moet worden. En wij kregen geen goedkeuring, want ze konden geen Nederlands lezen.
"Tomorrow I have to go to the Ministry madam," zei meneer Balan. Hij is klein, gezet en zenuwachtig, een Indiase zakenman die het bijna gemaakt heeft. Ik zat daar nog steeds in de diepten van het zachte bankstel en keek afwachtend naar hem op.
"U moet maar meegaan naar het ministerie," stelde hij voor. "Dan kunt u daar zelf toelichten waar het blad over gaat."
De volgende dag zoefden we Ministry Hill op, en vonden gelukkig nog een parkeerplaatsje. Nooit had ik in deze wirwar van gebouwen en officiële deuren de goede ingang kunnen vinden! Door lange gangen, waar verschillende Omaanse ambtenaren druk rokend en kwebbelend rondschuifelden, vonden we eindelijk de juiste deur. Censor, stond erop. Klop klop, wij naar binnen, heel bescheiden en heel beleefd.
Een Omaanse dame zat tussen stapels kranten en tijdschriften achter een luxueus bureau. Balan boog voor haar, en ik gaf haar een hand en stelde me voor.
"Good morning madam. How are you. Do sit down."
Stil zaten we op onze stoelen. Mevrouw de censor bladerde wat in de proefdruk van onze Raskrabbel, tot haar oog op de foto van Wadi Bani Khalid viel, en toen raakten we meteen heel gezellig aan de praat over waditrips, klets klets kwebbel kwebbel, I love your country, it is very beautiful, wonderful nature, Oh yes I've been there too, lovely beach, drukkertje hield zich doodstil terwijl de dame verder bladerde, een woord tegenkwam dat ze herkende (hihi: advocaat chocolade-bavarois) en aan het eind haar handtekening zette. Balan griste het haast uit haar handen en haalde snel het vereiste stempel. Approval!
"Zo", zei hij toen we weer buiten stonden, "dat was een mooie combinatie van Indiase intelligentie en Hollandse presentatie!"
