Dit herinner ik mij als een schitterend boek. Het kwam oorspronkelijk uit in 1959, en toen was reizen door Oman nog echt een ontdekkingsreis door onontgonnen gebied. Geen wegen, dus ook geen auto's. Meereizen met de bedoeïenen of met de zeelui. We hadden destijds een kalender met foto's van vroeger en nu, en ik betrapte me vaak op heimwee naar vroeger. Hoewel ik ook vaak bewust dankbaar was voor de zegeningen van de moderne tijd, zoals schoon water en airco. Toen wij er woonden (1990-1994) waren er nog wel mensen die het oude leven leefden, zij het al wel mét een Toyota pickup truck en van staatswege uitgereikt drinkwater. Ik denk dat dat nu zo langzamerhand wel helemaal verdwenen is.
Ik sla het boek open en ontdek nog een paar rial!
Thesiger heeft nog een ander boek geschreven over The Marsh Arabs, een volk in Irak dat op kleine eilandjes woont, ik kon me opeens voorstellen hoe de Friezen heel vroeger op hun terpen woonden temidden van overstromingen. Die bevolkingsgroep is onder Saddam Hussein gedecimeerd. Dan rest alleen nog zo'n boek.
Dit hoort ook gewoon in de boekenkast.
Hoi Hella, dit is mijn absoluut favoriet reisverhaal. Zie ook mijn bespreking: http://erikleest.blogspot.nl/2017/01/wilfred-thesiger-woestijnen-van-arabie.html
Ik heb alle boeken van Thesiger gelezen. Ook de 2 biografieën die over Thesiger geschreven zijn: van Michael Asher en van Alexander Maitland zijn de moeite meer dan waard. Groetjes, Erik
Wat leuk om te lezen Erik, en goed om te weten dat zijn boeken vertaald zijn!