Dag Pevsner, long time no see. Ooit wist ik álles wat in dit boek staat. Als ik het doorblader is er nog wel veel wat me bekend voorkomt hoor. Zo herken ik Melk direct, die fraaie barokabdij waar ik op onze Wenen-excursie een referaat over moest houden. Nu zouden we ook een rondleiding krijgen, en we hadden inmiddels meer Oostenrijkse rondleiders gehad: ze vertelden echt alles, en ze waren vooral heel dol op maten en gewichten. Dus we zaten daar met onze groep op het terras te wachten, en ik dacht: straks maait de rondleider me alle gras voor de voeten weg, ik doe het nu vast! Het ging prima, verschillende groepsleden vroegen of ik 'in het onderwijs' zat – toen nog niet nee. Maar het was fijn om te weten dat ik deze gave van paps had overgenomen, hij zou me vele jaren later nog van pas komen.
Nee, Pevsner mag blijven. Soort extern breintje, zeg maar.
Sir Nikolaus Pevsner
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, kunst met de tags marie kondo. Bookmark de permalink.