Het werd natuurlijk alsnog een slecht nachtje, na mijn stuk van gisteren. En ik vraag mij af: hoe doen jullie dat? Hoe kun je je tegelijk druk maken om wat er gebeurt, en het je tegelijk niet laten raken?
Ik ben me ervan bewust dat er een hoop woelende monsters in mijn rugzakje zitten. Als ik zie hoe mensen – opiniemakers – zich klakverloren achter iemand scharen, beweren dat wat hij of zij zei glashelder en wijs was terwijl je kunt terugluisteren dat dat onjuist is (ik denk nu aan Claudia, maar bijvoorbeeld ook aan Abou Jaja), dan komt alles in mij in opstand.
Ik weet dat ik me een machteloos kind voel, precies zoals vroeger, als paps oreerde over hoe de wereld in elkaar zat, en weerwoord niet gewenst was. Ik droom ook vaak dat ik schreeuw terwijl er geen geluid komt.
Tegelijk vind ik ook, dat ik nu ik groot ben, niet mág wegkijken. Dat ik íets moet doen om de wereld te laten zien: hier wordt gelogen. Hier klopt iets niet. Daarom check ik ook zoveel. Laatst nog, op twitter, een foto van "Fransen" die "Algerijnen" hadden onthoofd. (Subtekst, het is oké dat IS Fransen vermoordt.) De foto bleek van Spanjaarden in de Marokkaanse Rifoorlog. Maar het kostte heel wat speurwerk om dat uit te vinden, zo vaak was hij al geretweet met de onjuiste informatie erbij. Ik schreef al eerder over dit onderwerp.
Mág ik niets doen? Ik denk aan twee uitspraken. Die van Elie Wiesel: We must take sides. Neutrality helps the oppressor, never the victim. Silence encourages the tormentor, never the tormented.
En die andere, misschien van Edmund Burke: The only thing necessary for the triumph of evil is that good men do nothing.
Hoe zorg ik ervoor, dat ik me niet elke keer zo met huid en haar overlever? Ik weet waar het vandaan komt. Ik maakte pas nog een collage met de tekst It Is Safe to Disagree. Maar waar het hoofd weet van heeft, heeft hart en maag nog altijd niet bereikt. Het moet anders. Maar hoe?
Hoe ik het doe? Ik kijk/luister al sinds de vorige eeuw nooit meer naar journaals, praatprogramma's, actualiteitenprogramma's etc. Ik doe niet aan Twitter en Facebook. Ik blijf op de hoogte via nette kranten. Om 8 uur gaat alles uit en gaat mijn e-reader aan. Ik kom als de gelegenheid zich voordoet eerlijk en (hopelijk) gefundeerd voor mijn mening uit. Ik zoek zorgvuldig uit waar ik het beste op kan stemmen en laat mijn zwaar bevochten stemrecht nooit verloren gaan. Veel is het niet. Maar voor mijn zielenheil is dit het beste. Wat voor een ander goed is, weet ik helaas niet.
Brava!
Ik luister veel naar de radio (muziekprogramma's), dus hoor ook wel het journaal (meestal van de VRT, Arrow, of Fip, nooit de Hilversums), maar op TV kijk ik alleen naar films, series en (sommige) documentaires. Twitter en Facebook mijd ik als de pest. Werkt voor mij ook uitstekend.
Ik kijk altijd wel even het 8uur journaal, daarna gaat bij mij meestal ook alles uit. Ik zit ook niet op social media en lees alleen in het weekend de krant, voor de achtergronden. Alles wat er doordeweeks in de media wordt uitgevochten, laat ik aan mij voorbij gaan.
Daarnaast is het ook ok om over sommige dingen gewoon géén mening te hebben!
kreeg op de Fb-pagina deze tekst via Anna Lammers
Toen de nazi’s de communisten arresteerden heb ik gezwegen;
ik was immers geen communist.
Toen ze de sociaal-democraten gevangen zetten heb ik gezwegen;
ik was immers geen sociaal-democraat.
Toen ze de vakbondsleden kwamen halen heb ik gezwegen;
ik was immers geen syndicalist.
Toen ze de Joden opsloten heb ik gezwegen;
ik was immers geen Jood.
Toen ze de katholieken arresteerden heb ik gezwegen;
ik was immers geen katholiek.
Toen ze mij kwamen halen
was er niemand meer die nog kon protesteren.
Martin Niemöller
Ik heb net als jij een rotnacht gehad. En voel me vandaag nog steeds verschrikkelijk. Ik zag gisteravond je blog over Claudia de Brey en toen ik nalas wat ze gezegd heeft was ik opnieuw verbijsterd. Wat knap dat je dat allemaal kon opschrijven. Momenteel heb ik maar 1 idee en dat is "Ik kijk nooit meer naar DWDD en naar Jinek/ Pauw"". Uit pure zelfbescherming. Het is al langere tijd dat ik me vreselijk erger. De Vara waar ik zo lang lid van was. Het is met pijn in mijn hart, want ik vind praat programma's leuk. Ik probeer mijn informatie op een andere manier te krijgen. Ik heb ook het gevoel dat ik meer moet doen. En weet ook niet wat.
Fijn (en naar) om te horen! Ook op Fb kreeg ik van mensen dergelijke reacties, er zijn er meer die hiermee worstelen, dat op zich is al goed om te merken.
10 - he, er is een wereld
20 - ik nam de wereld op mijn schouders
30 - mijn rugzak werd te zwaar
40 - ik deed mijn rugzak af
50 - nu kijk ik in de rugzak van vorige generaties
60 - steun anderen in hun streven
70 - maak mijn eigen droom waar
80 - kopje koffie
90 - klaar
zo, dat relativeert!
Haha, ik zat me maar af te vragen wat die getallen te betekenen hadden! Maar het kwartje is nu gevallen 😉
Helemaal nu ik thuis zit, zijn sociale media voor mij onontbeerlijk. Ik doe er gezelligheid op, inspiratie, het laatste nieuws uit alle landen, en ja, ook veel bagger. Ik voel het toch als mijn plicht om het kritisch verstand in te zetten voor wat mij het nut van 't algemeen lijkt.
Ik snap heel goed dat voor jou sociale media iets heel naders betekenen dan voor iemand die de hele dag werkt. Als ik thuis kom, heb ik helemaal geen zin om dat soort dingen ook nog eens bij te houden. Ik heb het al meer dan druk genoeg met de blogs 🙂
En ik vind het zeer bewonderenswaardig dat je zo maatschappelijk betrokken bent en daar actief blijk van geeft. Ik heb daar helaas absoluut geen energie voor naast mijn baan. Maar als het je slapeloze nachten bezorgt, is het misschien toch een idee om er iets anders mee om te gaan. Na een bepaald tijdstip 's avonds uitzetten of zo? Slapeloze nachten zijn slecht voor de gezondheid! Vooral als die toch al niet optimaal is.