Ik had het speciaal in de agenda gezet: depressiegala kijken! Ik was benieuwd hoe ze het zouden aanpakken, en wat ik ervan mee zou nemen.
Nou, dit.
Depressie is een hersenziekte. Je hébt depressie, net zoals je reuma hebt. Je bent niet je depressie. Mensen met depressie kunnen jong en mooi zijn, en erover vertellen op teevee.
Ze vertellen dat ze depressie hebben, en dat ze zich schamen, of dat niemand het begrijpt.
We weten allemaal dat Anita Witzier (presentatrice van dienst) reuma heeft, reuze naar, vertel mij wat. Maar zolang we haar alleen mooi en slank en stralend op teevee zien, hebben we geen idee wat het betekent.
Zo maakte het depressiegala ook op geen enkele manier inzichtelijk of invoelbaar wat het betekent om depressief te zijn.
Oja, dat eerst maar even. Hoezo héb je een depressie maar ben je niet je depressie? Als je depressief bent, beïnvloedt dat toch je hele wezen? Het kleurt je kijk op het leven, je visie op jezelf, kortom … alles wat jou jou maakt.
Depressie is geen hersenziekte, depressie is een spirituele aandoening.
Wat zeg je nu weer, Hella. Moeten ze soms allemaal in de Here geraken?
Nou, dat is niet eens zo raar gedacht. Het woord enthousiasme komt van het Griekse en theos – in god – zijn. Wie depressief is, heeft alle enthousiasme verloren. De zin van het bestaan is verdwenen, er is alleen nog een rij van grijze, doelloze dagen, en een brij van grijze, rondcirkelende gedachten.
Op de een of andere manier heeft het idee in je postgevat – een stramme soldaat, speer naast zich – dat je niets waard bent. Zo'n idee kan ontstaan door je naaste omgeving (are you depressed or are you simply surrounded by assholes?), door maatschappelijke normen (alleen de 'hardwerkende Nederlander' verdient een plaats in de samenleving), door onoverkomelijke problemen (ziekte, financiën), of door hooggespannen verwachtingen van de buitenwacht. Deze omgevingsfactoren dwingen iemand zijn zelfbeeld of zijn leven bij te stellen, of maken iemand boos, en dat is zo angstwekkend, dat hij liever het gevoel uitschakelt. Maar één gevoel (angst, woede) uitschakelen is onmogelijk. Dan schakel je alles uit. En de - terechte - woede richt zich tegen jezelf.
Depressie komt niet door gebrek aan een stofje in de hersenen. Koffie wordt niet bitter wegens gebrek aan suiker. Depressie is wel een ziekte, maar geen mechanisch mankement dat je met een pilletje kunt verhelpen. Depressie is een zingevingsziekte. Dat zoveel jongeren eraan lijden zegt iets over de maatschappij waarin zij opgroeien, over de normen die door politici en "opiniemakers" worden uitgedragen.
Een gala organiseren waarin zij in mooie kleren vertellen hoe erg het is, schept alleen maar verwarring. En legt weer een norm op: wie depressief is kan heus nog wel functioneren en heeft heus nog wel zin om iets anders aan te trekken dan een grijs joggingpak.
Ik heb het niet gezien, die uitzending. Het blijft toch altijd aapjes kijken en opzoek naar erg, erger, ergste depressie. In mijn werk velen gezien met een depressie waar toen geen antwoord op was. Medicatie en soms elekroschoks brachten de zoon, moeder, vriend, zus, broer weer in terug in hun sociale milieu.
Ik vind het gezeur.. dat We na 50 jaar, een halve eeuw verder nog steeds zeggen dat depressie niet bespreekbaar is.
Iedereen kent wel iemand die worstelt met de zingeving van het leven, maar dat is wat anders dan een depressie hebben. En mogelijk kennen we allemaal wel iemand met een depressie... soms zichtbaar en soms onzichtbaar. Bespreekbaar?
Gezien worden, gewaardeerd worden.. krijg je dat niet uit je sociale omgevimg dan blijkt professionele hulp handig en soms noodzakelijk. Die uitgestoken hand, medicatie en rust in het hoofd, zodat je weer verder kan lopen op jouw levenspad.
Een dansje op een gala is niet noodzakelijk om te laten zien dat je hebt leren omgaan met je depressie.
nee, het voelde niet als aapjes kijken, het was heel respectvol allemaal. Het was alleen ook heel onduidelijk.
Ik ben regelmatig depressief en nee, zonder pillen lukt het me niet.
Er zijn vele redenen aan te wijzen en ik, die altijd dacht (want dat wordt me vaak (nog steeds) voorgehouden) ben een erg sterke vrouw. Tja, een mens kan maar zoveel hebben, dat is mij, tig jaar geleden al, wel duidelijk geworden
Ik schaam me er niet voor, maar veel mensen weten idd niet hoe ze met je om kunnen/zouden moeten gaan.
Resultaat: bijna geen vrienden meer.
Jammer.
dat herken ik wel, MJ.
Depressie is wel een ziekte, maar geen mechanisch mankement dat je met een pilletje kunt verhelpen.
Ik hoor van genoeg mensen dat ze baat hebben bij hun medicatie.
Oja, ik bedoelde het ook niet anti-medicatie. Maar het is te simpel om te denken dat het net zoiets is als antibiotica bij blaasontsteking.
Mensen hebben hun eigen unieke cocktail van factoren om in een depressie te raken: eenzaamheid, angst, falen, aanleg, weltschmerz, intens verdriet om een paar te noemen. Iedere weg uit een depressie is ook voor elk anders. De honderduizenden die medicijnen nemen zijn wel een reden om de samenleving en in ieder geval de gezondheidszorg anders in te richten.
Niet de honderdduizenden die medicijnen nemen (waaronder ik) maar de honderdduizenden die depressief zijn zijn een reden om samenleving en gezondheidszorg anders in te richten, denk ik.
Ik heb het gala ook gezien en ja, er werd respectvol mee omgegaan maar wat Hella zegt viel mij ook op. Nergens werd echt duidelijk of invoelbaar hoe een depressie kan ingrijpen op een persoon en zijn/haar omgeving., hoe allesverwoestend soms Een gemiste kans wat mij betreft. Dat een depressie slechts een hersenziekte is, is een illusie. Graag verwijs ik naar de boeken van Dirk de Wachter en Paul Verhaeghe die volgens mij aardig in de goede richting zitten met hun visie op de mogelijke achtergrond van depressie. Een boek die depressie echt goed invoelbaar maakt ken ik niet. Uiteraard Sylvia Plath gelezen, Kikker gaat fietsen van Maarten van Buuren en Pil van Mike Bode. Om eerlijk te zijn weet ik ook niet zo goed of ik zo'n boek zou willen lezen. Ik heb depressie.In 2012 werd ik geveld door een klinische depressie waarvan ik nog steeds aan het herstellen ben. Soms is er prima mee te leven en soms is het zo alles meesleurend als een modderlawine. Je hebt geen kracht om je ergens aan vast te houden en je kunt niks anders doen dan je over geven. Het is voor mij een lange zoektocht geweest naar de goede medicatie, maar inmiddels is er een redelijke balans. Ik houd mijn depressie geheim. Schaamte idd. Niet omdat ik mij wil schamen maar vanwege het eerder ontmoette onbegrip. Dus leef ik met leugen. Wie weet kies ik nog eens anders.
Dank voor je moedige reactie, het is weer een stap in de goede richting. Ik vond destijds het boek Ver Heen (van PC Kuiper, een psychiater die zelf depressief werd) een heel goed beeld geven. Maar het moet je niet die put intrekken natuurlijk.
Dank voor je reactie. Het boek dat je noemt staat online via de DBNL en ik ga het lezen. Ik ben niet bang voor een put, daarvoor ben ik te ver gevorderd in mijn helingsproces. Die psychiater vind ik dapper en ik heb gehoord van een psychiater die zelf bipolair is en daar geen punt van maakt. Ik ben van beroep ook hulpverlener(therapeut) en zat altijd aan de andere kant van het bureau (niet letterlijk). Die verrekte schaamte zou ik graag van af willen maar dat heeft ook te maken met acceptatie en daar zit het volgens mij in. Ik heb het gewoon nog steeds niet geaccepteerd dat ik een bipolaire stoornis heb.