Toen ik aan Days without End begon, had ik geen idee dat ik al eerder iets van Sebastian Barry gelezen had. Tot de achternaam van de hoofdpersoon viel: McNulty. Ik zoeken op mijn blog: nix. Op de computer … ja! Een recensie voor Literair Nederland van De Tijdelijke Gentleman. Ik was er enthousiast over en had eigenlijk maar één aanmerking: "Er is niets in Jacks leven of opleiding wat doet vermoeden dat hij regelmatig Cicero leest, en toch zegt hij ‘ik voelde me zoals Cicero zich misschien voelde …’ "
In Days without End is het Thomas McNulty die terugkijkt op zijn tijd in het leger, en de jaren daarvoor toen hij arm als een kerkrat met nauwelijks een draad aan zijn lijf vanuit Ierland naar Amerika reisde (zijn ouders en zusje gestorven van honger), en een verblijf in de fever sheds – waar immigranten met typhus werden ondergebracht – op wonderbaarlijke wijze overleefde.
Hij is een levendige verteller, zijn Engels is ongeschoold maar kleurrijk en doorleefd, en hij is zelf ook uitermate kleurrijk. Een goed soldaat die tegelijk homo en travestiet is, en zijn grote liefde vindt in John Cole.
Wat me vanaf het begin een beetje ergert, is dat we niet weten waar, en waarom, en voor wie, Thomas zijn verhaal vertelt. Het is boeiend genoeg, er gebeuren de spannendste dingen en hij geeft een prachtig beeld van het leven van een soldaat in de tijd van de Amerikaanse burgeroorlog. But what's the point?
Er komen steeds klassiek-literaire personages in zijn verslag, zodat ik denk: hij gaat nog studeren op zijn oude dag. Medusa, die man van die windmolens, Caesar, Socrates, Zeus … No way dat een man zonder scholing daarvan gehoord heeft.
Het zijn dagen zonder einde waar verslag van gedaan wordt, er wordt een onvergetelijk beeld geschapen van een periode uit de geschiedenis, in die zin deed het me wel denken aan Butcher's Crossing, in de gebeurtenissen rondom de Indianen aan De Overgave, en in die kleurrijke scènes waarin de heren zich verkleden voor de show aan John Irving (weet zo niet welk boek). Ik heb het met plezier gelezen, en het en-toen-en-toen-karakter van het verhaal past goed bij de titel. Ik miste tijdens het lezen alleen een soort van ankering.
Nog steeds niets van deze schrijver gelezen, ondanks de positieve recensies bijna overal. Raad jij hem uiteindelijk toch echt aan?
"Echt aanraden" is te veel gezegd, hij mist toch wat urgentie voor mijn gevoel. In dit verhaal komt een Indiaans meisje voor dat het eigenlijk veel meer verdiende om de hoofdpersoon te zijn.
Het is mooi maar niet boven-aan-het-lijstje-materiaal.
Ik had bij Lalagé een recensie gelezen van het vervolg op dit boek en daar werd ik heel nieuwsgierig van. Maar ik zie wel dat jullie er verschillend over denken. 🙂
Ik ben ook heel nieuwsgierig naar dat vervolg, omdat het over het Indiaanse meisje gaat.