geloven in steen

Romaanse kerken van het Noordererf had ik al gekocht ver voor ik afstudeerde. Het is een boek uit 1981 met prachtige zwart-witfoto's en een uitgebreide beschrijving van de romaanse kerken in Friesland, Groningen en Drente.
Waar, wanneer en waardoor begon mijn fascinatie? Ik kan het niet meer terughalen. Maar nooit vergeet ik de ervaring van Janum. Niet eens een van de alleroudste kerkjes, maar wel een prachtig voorbeeld, met veel siermetselwerk. Het was herfst, koud, somber, de wind loeide over de landerijen. Dan zo'n 800 jaar oud gebouw betreden, de deur achter je dicht doen, en de bescherming voelen, de stilte, de windloosheid. Zo moeten de mensen van vroeger dat ook ervaren hebben, op veel plekken in Friesland is het niet moeilijk om de deken van het heden weg te trekken en in het levende verleden te stappen.
Met kerst vraag ik mij af of ik geloof en wat dan precies. Ik voel me niet thuis bij een kerkgenootschap, met verkondigde waarheden. Maar een gebouw dat zoveel eeuwen geleden werd opgericht door mensen met een onwrikbaar geloof – ze hadden niets anders – herbergt op de een of andere manier dat geloof. Het is geen vertoning, het is een in steen vastgelegd weten.
In Brandsporen zegt Fardau (het is niet voor niets dat ze Steensma heet) het zo: " … het mysterie dat zo'n oud gebouw in zich borg, alleen al door het feit dat dezelfde stenen duizend jaar lang dezelfde ruimte omvat hadden, rustend op een terp die een nog veel ouder bouwwerk was, met een nog veel oudere geschiedenis in zich besloten."

Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, kunst met de tags . Bookmark de permalink.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *