Lachen!

Wat moesten we destijds vreselijk lachen om Adriaan en Olivier (voorin staat een datum in 1972). Hele zinsneden kenden we uit ons hoofd. Zoals "… en draaide achteloos het stuur drie keer rond" en "met de eenvoudige doch stemmige kantoorjurk losjes geworpen om de gevulde schouders van de Venus van Milo op mijn bureau" en "Adriaans voeten hebben zoiets schaamteloos naakts."
Het is om dat lachen dat ik dit pocketje bewaar. F3,25 kostte het destijds en waar het verhaal over ging kan ik me met geen mogelijkheid meer herinneren.
(En ik zie nu op wikipedia dat Leonhard Huizinga een zoon was van de grote Huizinga. Het kan verkeren.)