poer Frysk

Ik pak het Frysk Lieteboek uit de kast, en moet meteen denken aan die keer dat ik mezelf in tranen zong met Rolje Rolje Wetterweagen … Het was op een lange trip door de Omaanse woestijn. Kindeke was koortsig op de ochtend dat we vertrokken, ik had de dokter nog gebeld, maar die vond het geen probleem. Overdag ging het wel, maar 's avonds werd ze toch weer behoorlijk ziek, ik schoof haar gauw in haar bedje achterin de Jeep, de wind schuurde koud over de platte zandvlakte, het was donker en stil en het kind onrustig en woelig.
Moeders moest slaapliedjes zingen. De achterklep omhoog, ik met een bil op de rand, en eindeloos kinderliedjes zingen, van dikke tante Kee, en Hansepansekevertje, en toen dat repertoire was uitgeput begon ik aan het Lieteboek. Bij de Wetterweagen die om 't oude Grouw brûsden, kreeg ik het te kwaad. Op die desolate vlakte zo'n enorm heimwee naar het mooie, door water omgeven dorp met zijn eeuwenoude kerk.
En ik heb dat nog, als ik Fries hoor zingen. Het is ook geen wonder. In heel mijn voorgeslacht zit niet één niet-Fries.