Palladio

Palladio is een mooi voorbeeld van iets dat je leert waarderen naarmate je er meer over weet. Van nature ben ik een mens van duistere schittering en van rijke kleuren. Vroeg-christelijk en middeleeuwen, en daarna pas weer eind negentiende – begin twintigste eeuw.
Florence vond ik bijvoorbeeld heel koud en saai (behalve natuurlijk de San Miniato), de kerken eerder balzalen dan schatbewaarders van het heilige.
Maar die villa's van Palladio – we hebben in elk geval La Rotonda bezocht – zijn zo volmaakt ontworpen dat er een heel ander schoonheidsgevoel wordt aangesproken. Iets met evenwicht, met perfecte verhoudingen, een gebouw dat goed is voor je ziel omdat er juist géén duistere hoekjes zijn, maar het landschap aan alle kanten.
En het is bijzonder dat zijn vormentaal nog altijd "normaal" is, hoeveel banken en beursgebouwen en gerechtshoven hebben niet de palladiaanse zuilen, of zo'n onderste laag van grovere stenen.