Als je eenmaal gestudeerd hebt, kun je je nauwelijks meer voor de geest halen dat er een tijd was waarin je niet wist wat je sindsdien weet. Dat ik ooit niet van de Haagse School gehoord had, dat Israëls en Mesdag alleen straatnamen waren. Gelukkig woonde ik destijds vlakbij Den Haag, en kon ik alles zelf gaan zien, die mooie schaapjes en zeeën en stranden en kotters en hoe die andere ouderwetse boten ook allemaal mochten heten. En het Panorama natuurlijk. Wat is het toch fijn als alles nog nieuw is!
Dat was het heerlijke van de verre reizen die ik met kindeke gemaakt heb, naar oorden waar alles nog nieuw was. Ooit moet het toch weer lukken.
Maar nu deze boeken. Ze staan dus zo'n dertig jaar in de kast, ze zijn hét standaardwerk over de Haagse School, van hun ruggetjes werd ik altijd blij, vanwege de herinneringen, maar nu neem ik ze – zo moet het van Marie Kondo – ter hand, en ze liggen er tamelijk zwijgzaam. Ik geloof ook niet dat ik er in gestudeerd heb, of hooguit het hoofdstuk over Mauve.
Ik bespeur tot mijn verbazing dat ze ook wel op Marktplaats kunnen. Wie biedt?
de Haagse School
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, kunst met de tags marie kondo. Bookmark de permalink.
Ja, merkwaardig is dat, hè. Boeken die je altijd als a matter of course in je boekenkast had staan in je hand houden en dan ontdekken dat ze je niets meer te zeggen hebben. Mij overkwam dat bijvoorbeeld met een paar vroege romans van Ian McEwan. Weg ermee, na zo'n 35 jaar!
Ja, blijft een heel aparte ervaring. Altijd maar meeverhuisd, tot het eindelijk genoeg is.