In Leeuwarden heb ik vijf jaar lang lesgegeven aan dezelfde autobiogroep, "mijn dames" van wie de oudste in de negentig was. Stuk voor stuk hadden ze de mooiste verhalen, ik leerde minstens evenveel als zij.
Toen ik in 2007 besloot dat dat was wat ik wilde worden als ik groot was – schrijfdocent – en opbelde naar de Stichting Welzijn Ouderen (die had je toen nog), had net hun autobiodocent er de brui aan gegeven, en ik werd met open armen ontvangen. Als dat geen Teken was!
Er is maar één nadeel aan een groep die zo lang doorgaat (en ze zijn nog steeds, op eigen houtje, aan het schrijven): je moet elk semester een nieuw lesprogramma verzinnen. Zo verzon ik bijvoorbeeld Het Huis, Het Weer, Zing Vecht Huil Bid, Zeven over Leven en noem maar op. Ze staan allemaal in mijn e-book Autobiografisch Schrijven.
En als er eens een nieuw, inspirerend boek op mijn pad kwam, zoals Open de Luiken van uw Geheugen, dan schafte ik dat aan.
mijn dames
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, schrijven met de tags marie kondo, schrijfboeken. Bookmark de permalink.