Het is een bundeling van interviews met Connie Palmen, God en Vitriool. Het lijkt me typisch iets dat ik van mijn ouders gekregen zou kunnen hebben, ondersteunend als ze waren op mijn pad om schrijfdocent te worden nadat ik vrouw-van-áf was. Maar ik weet het niet meer. Ik dacht ook dat ik er wel over geschreven zou hebben, in een column of een nieuwsbrief, maar ik kan er niets van terugvinden.
Is het normaal om zoveel vergeten te zijn? Is het mijn preThoofd? Of kan een mens simpelweg niet alles onthouden en blijft alleen het echt belangrijke?
Connie Palmen blijft in elk geval, zoveel is zeker.
vergeten
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie met de tags connie palmen, marie kondo. Bookmark de permalink.
Ha Hella,
Klopt het dat er op oudere blogjes niet meer gereageerd kan worden? Deze reactie is eigenlijk bestemd voor Jij zegt het van Connie Palmen (7-10-2015).
N.a.v. een ingezonden brief in de vpro-gids ging ik eens googlen en het blijkt dat er vermoedens bestaan dat Ted Hughes een narcistische persoonlijkheidsstoornis had, of op zijn minst narcistische trekken. Ik moest gelijk denken aan je blogs over narcisme.
Ik vond dit wel een interessante discussie: http://tigerbeatdown.com/2010/10/08/ladies-stop-being-mad-at-ted-hughes/ (geheel vrijblijvend natuurlijk, niet lezen als je er geen zin in hebt 🙂 )
Het stond inderdaad zo ingesteld, ik heb het nu aangepast.
Ik las die brief in de vpro-gids ook. Ik heb zelf te weinig kennis over Ted Hughes, maar wat Connie over hem vertelde (http://www.radio1.nl/item/347176-Connie-Palmen-wint-de-Libris-Literatuur-Prijs-2016-voor-'Jij-zegt-het'.html) wijst daar helemaal niet op.