Had ik maar, net als paps, in alle boeken het kassabonnetje achterin gestopt. Dan wist ik nog waar en wanneer ik het kocht, Writing down the Bones. Natalie Goldberg is een van mijn schrijfgoeroes. Het boek is uit 1986, ik vermoed dat ik het pas tien jaar later ontdekte.
Het pad van mijn schrijverschap begon denk ik met de columns die ik schreef voor de Raskrabbel in Oman. Voor het eerst complimenten krijge voor je schrijverij, dat opent mogelijkheden. Het enige schrijfboek dat ik toen had was van Damon Knight (we komen het nog wel tegen), een afscheidscadeautje van een collega op de biep, die het al eerder in mij zag.
Al legde ik in Oman de allereerste stenen voor Brandsporen, het zou nog jaren duren voor ik echt durfde. En daar dragen zulke schrijfboeken – van de doehetmaargewooniedereenkanhet-school – enorm aan bij.
Het schiet me opeens te binnen dat ik een jaar geleden al een stapeltje schrijfboeken weggemariekondoot heb. Dit even for the record.
