Hier kan ik kort over zijn: naar de knipkamer! Geen idee meer waar en wanneer ik het op de kop getikt heb, het moet wel heel goedkoop geweest zijn want qua tekst en vormgeving is het bepaald niet inspirerend, en het ruikt ook nog eens muf. En het zijn juist de wonderlijkste afbeeldingen die zich het beste lenen voor het droomproces dat het maken van een collage is.
Ik kan me van de colleges moderne kunst niets herinneren over deze stroming. Wel raakte het zien van het kopje van bont in The Met me erg. Maar dat is dat overweldigende gevoel van echt oog in oog staan met iets waarvan je alleen gehoord hebt, hetzelfde had ik met de sfinx. Bijna tranen. Ontroering, dankbaarheid, schok van herkenning, het echte dat mooier is dan de afbeelding ooit had kunnen doen vermoeden.
Een prachtige emotie die vreugde schenkt, en waar ik toch door dit boek weer even aan herinnerd werd. Omdat het kopje van Oppenheim er ook in staat.
de vreugde van het echte
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, kunst met de tags marie kondo. Bookmark de permalink.