Ze stonden al zo lang ik me herinner in "de witte kistjes bij de tv," en hadden iets mystieks. Ik denk dat ik in gedachten Mount Athos langzamerhand ben gaan verwarren met de Meteorakloosters, en dat ook het Sinaïklooster erbij vermengd raakte.
Al met al voelden ze als schatten toen ik ze meenam uit de erfenis. In hun cassettes. Ongezien.
Nu sla ik ze voor het eerst open en ik heb weer datzelfde gevoel van asvlokken van vreugdevonkjes die naar de grond dwarrelen.
Natuurlijk, het is allemaal ontzaglijk belangwekkend. En toch zegt het me niets. Zelfs niet om uit te knippen, of hooguit in een eenmalige kerstkaartensessie. Ik zie ze bij Boekwinkeltjes staan voor €90. Maar eens kijken wat Marktplaats ermee doet.
boek in doos (3)
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, kunst met de tags marie kondo. Bookmark de permalink.
