Dubliners – James Joyce

dubliners-blog-post-cover-5Voor de leesclub lezen wij Dubliners van James Joyce. Met algemene instemming gekozen, omdat we allemaal weleens wilden kennismaken met die beroemde schrijver met zijn moeilijke Ulysses.
Gisteravond las ik het uit. Het laatste verhaal – The Dead – sprak me nog het meest aan.
Maar al met al vond ik het taai. En voelde ik me dom. Niet voor niets is Joyce toch gelauwerde Wereldliteratuur, dan moet er met mij wel iets mis zijn.
Ik erger me in elk verhaal aan zijn manier om personages te introduceren. Namelijk met een lange beschrijving van hun uiterlijk. Iets wat je meteen weer vergeet. Zijn perspectiefwisselingen zijn vloeiend en onvoorspelbaar, iets wat de verhalen zweverig maakt, moeilijk vast te pinnen op een hoofdpersoon. Ze zijn nogal slice-of-life-achtig ook, ze beginnen en ze eindigen en ertussenin is vaak niets wezenlijks veranderd.
Wel schept hij duidelijke beelden in mijn hoofd, en zijn er af en toe pareltjes van zinnen. Maar niet genoeg om me niet een zucht van verlichting te laten slaken als ik het uit heb.
Dan ga ik op zoek naar duiding, en voel ik me met de minuut dommer worden. Alle symboliek en thematiek is aan mijn blonde hoofd voorbijgegaan.
Wat me leidt tot de aloude vraag: moet een boek, een verhaal, niet helemaal op zichzelf kunnen staan om gewaardeerd te worden? Voegt de duiding door literatuurwetenschappers iets onmisbaars toe?
Tegelijk moet ik bekennen dat ik het heerlijk vind om op soortgelijke wijze zelf met een verhaal aan de gang te gaan. Heel soms, hoor, maar toch. Ik snap wat de literatuurwetenschappers bezielt.
Ik geloof dat mijn vraag eigenlijk is: mag ik Dubliners taai vinden, mag ik het 'maar' drie sterren geven, of verraad ik daarmee alleen mijn eigen blondheid?

Dit bericht is geplaatst in literatuur, recensies met de tags , . Bookmark de permalink.

9 Reacties op Dubliners – James Joyce

  1. Joke schreef:

    een vraag die altijd weer terugkomt.....ik denk dat de meesten van ons hier wel eens mee tobben bij het lezen van een klassieker. Van mij mag het hoor, ik heb ook van die klassiekers waar het gewoon niet mee lukt. Het leven is kort, de hoeveelheid boeken is groot....dus niet te lang over treuren!

  2. Joke schreef:

    ps overigens wel een mooie cover!

  3. Ferrara schreef:

    Wat een troost om te lezen. Mij overkomt dat nu met de nieuwste Japin. Ik kan er geen vat op krijgen. Verdwaal in, naar mijn gevoel, lange zinnen en krijg daardoor de neiging af te haken.
    Trouwens als ik jouw indrukwekkende lijst van 2015 voel ik me een dom lezertje, hetgeen vast jouw bedoeling niet is. Ach zoals Joke aangeeft, niet te lang over treuren.

    • Hella schreef:

      Ik vond de nieuwe Japin ook een beetje tegenvallen, hij blijft veel te veel op afstand van de hoofdpersoon, en het is veel te fragmentarisch.
      En dat jij minder gelezen hebt zegt alleen maar dat je meer leuke dingen hebt gedaan!

  4. Joyce wil bij mij ook niet aanslaan. "The Dead" was inderdaad een mooi verhaal (ik kan me trouwens alleen nog de sneeuw aan het eind herinneren), maar verder laat ik deze schrijver aan mij voorbij gaan. We matchen gewoon niet.

  5. lethe schreef:

    Ik geloof dat mijn vraag eigenlijk is: mag ik Dubliners taai vinden, mag ik het 'maar' drie sterren geven, of verraad ik daarmee alleen mijn eigen blondheid?

    Natuurlijk mag dat. Je hoeft op niemand indruk te maken en te roepen "kijk eens hoe interlektuweel ik ben!".

    De canon wordt ook maar bepaald door een stelletje witte mannen met een beperkte kijk op wat goede literatuur is. Hun opvattingen zijn heus niet universeel.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *