ongewapend

Vanavond ben ik naar The Armed Man: a Mass for Peace, van Karl Jenkins geweest, in de Nieuwe Kerk in Groningen.
Het was zo indrukwekkend. Wat gaat er veel door me heen bij zulke muziek en zulke beelden.
Het beginkoor heeft wel iets middeleeuws, en dan al die legers, al die marcherende gewapende mannen. Dan komt de oproep tot gebed, hoog van een galerij, door de imam van de moskee aan de Korreweg. Nu met die terreur denk ik dan wel: hoe ruimdenkend van ons. Dat wij dat goedvinden, in een kerk nog wel. Tegelijk werd ik me bewust van een knijpend heimwee naar de woestijn.
Toen hij klaar was, stonden er een donkere man en vrouw op, en verlieten de kerk. Onwillekeurig denk ik toch aan de bommen overal.
De imam was meteen weggegaan, in plaats van – in de geest van het concert – te blijven. Al die geloven die samen komen, daar gaat het toch juist om?
De beelden worden steeds gruwelijker. Uiteindelijk eindelijk wordt het vrede, lachende gezichten, dansende mensen.
In deze tijden zo aangrijpend.
Ook voor mijzelf.
Mensen gaan momenteel zo los op religie, omdat in naam van religies zulke vreselijke dingen gedaan worden. Maar religie is iets anders dan geloof. Religion, faith. Dogma tegenover vertrouwen. Zelfs in dat ene moment van angst toen die twee mensen wegslopen, voelde ik die arm om mijn schouder, voelde ik dat grote vertrouwen.
En ik dacht aan mijn ziekte, hoe een auto-immuunziekte te maken heeft met dat je strijdt tegen jezelf. Hoe mij dat altijd geleerd is, dat je moet strijden. Dat je minderwaardig bent als je niet strijdt. Dat je je waarde bewijst door te strijden. Door nooit genoegen te nemen met wat IS, maar altijd te streven naar dat het anders is. Dat dat is wat ik nu moet leren, en aan het leren ben.
En ik dacht: ook de mensheid lijdt aan een auto-immuunziekte. Van binnenuit vernietigt de mensheid zichzelf, omdat we nooit kunnen zijn met wat is, maar altijd de strijd hoog in het vaandel hebben. Glorieus is het om voor het vaderland te sterven.
Je ziet wel mensen die het anders proberen. Een moslimvrouw in Molenbeeke die oproept tot kaarsjes branden, daar midden op straat, in de vorm van een vredesteken. Maar de regeerderen bezigen oorlogstaal, willen wegvagen! en de grenzen dicht! en verzet!
Het zal niet helpen, het zal nooit helpen.
En dan denk ik ook weer: ik ben al zo oud, ik heb al zoveel geleefd en beleefd en gezien, het is nu niet meer zo moeilijk om me neer te geven. Maar hoe zou het zijn als kindeke iets aangedaan werd? Zou ik dan nog zo lankmoedig zijn? Ik denk aan vroegere vrienden die hun dochter verloren, en blijkbaar al een stuk verder op het pad der verlichting waren.
Ik weet alleen maar dat in vertrouwen de sleutel ligt. En dat elke dag opnieuw te proberen.