Van Szymborska houd ik zoveel. Over de uitzending van het Uur van de Wolf met haar schreef ik zelfs een gedicht.
Achterin staat de prachtige toespraak die zij hield bij het ontvangen van de Nobelprijs.
Zij is zo fijnzinnig, zo vergevensgezind en zachtmoedig. Terwijl bij mij de grumpy cat dagen alweer begonnen lijken te zijn. En ik was zo goed bezig met mijn mindfulness. Altijd rond deze tijd begint de duistere dreiging van de "feest"dagen en ik wil me zo graag níet zo voelen. En ik doe ook heus mijn best, met kaarten maken, mooie muziek luisteren, fijne interviews – maar de minste geringste domme opmerking van een onbekende brengt me uit mijn evenwicht, hoe durven ze, weten ze wel wie ik ben.
Maar nee.
Zelf weet ik dat ook niet meer zo goed, het hele leven moet herzien immers, bij ziekte. Het is opnieuw een Heldenreis en het woud wordt hier even wat dikker.
uit: Enige woorden over de ziel
Vreugde en verdriet
zijn voor haar geen verschillende gevoelens.
Alleen als die twee zijn verbonden,
is ze bij ons.
