filosofie

Hij was in een tv-programma geweest, aanstekelijk en inspirerend, die Peter Sloterdijk. Ik had de titel van zijn boek meteen opgeschreven, en nam het dus blij mee uit de kast van paps (die nooit een boek uitleende). En op een drieëntwintigste maart (2013 vermoed ik) ben ik er vol goede moed in begonnen, om al op bladzij twaalf te constateren dat het me boven de pet ging.
Misschien is boven de pet niet de goede uitdrukking. Ik kan, als ik aandachtig lees, de betekenis van de zinnen wel ontcijferen. Als ik er tentamen in moest doen, kreeg ik dit boek vast onder de knie.
Ik ben nu alleen oud en wijs genoeg om te zeggen – gelijk de maandverbandreclame – "maar het hoeft niet, hoor."
Het is als met zoveel filosofieboeken: ze zijn me te cerebraal. Er zijn verwoed denkende hersens aan het woord die vooral uit zijn op een kloppend en spitsvondig betoog. Niet op communicatie – of tenminste niet met mij. Ik word geacht de woorden zwijgend – liefst bewonderend – tot me te nemen. In plaats van mee te denken, mee te voelen, mee te schrijven.
Filosofie is niet mijn kopje thee. Eens vragen of kindeke het alsnog wil erven.