goede bedoelingen

Ik heb inmiddels geld overgemaakt aan het Rode Kruis (en geef maandelijks aan vluchtelingenwerk), nu ze zelf zeggen dat ze dat liever hebben dan de goedbedoelde knuffels.
Dat "goedbedoeld," daar wil ik het nog even over hebben.
Want hoe "goedbedoeld" is het eigenlijk? Het valt me steeds meer op dat mensen op social media een wedstrijd aangaan wie het meest begaan is. Men bedoelt het vooral publiekelijk goed. Kijk mijn hart eens groot en warm zijn.
Dat zal niet de enige motivatie zijn. De verschrikkingen die ons dagelijks overspoelen maken ook dat je / men / ik / we op zoek gaan naar een actie, een handeling om dat machteloze rotgevoel weg te krijgen. Niets maakt immers zo onrustig als een situatie in transitie waarbij je zelf alleen maar kunt toekijken.
Terwijl toekijken – "zijn met wat is" – soms de beste actie is. Omdat je midden in de verschrikking helemaal de oplossing niet kunt zien. Sterker nog, misschien is er wel helemaal geen oplossing. Misschien kunnen we alleen maar tenten bouwen boven de hoofden van de op drift geraakten, en pas later begrijpen wat we moeten doen voor de lange termijn.
Mensen willen altijd meteen nú iets bereiken.
Nú laten zien hoe warm en groot het hart is.
Joost Zwagerman is nog niet dood of de wedstrijdjes barsten los. Wie sprak hem het kortst geleden, wie kende hem het best, er was zelfs iemand die beweerde dat hij vroeger zoveel op hem leek. En wat we moeten doen! Hard roepen dat depressie een rotziekte is! En hem de hemel in prijzen! Zelf voelde ik me schuldig omdat ik hem eens hard had aangepakt, over pertinente onjuistheden in een artikel over kunst. Nagel aan zijn doodkist.
We kúnnen niets doen. Behalve een tent bouwen boven het hoofd van een depressieveling. Maar dat gevoel is moeilijk te hanteren. En intussen wordt de geestelijke gezondheidszorg gewoon verder afgebouwd, en geen mens brengt een knuffel aan de geesteszieke.

illustratie: Sheila Sitalsing in de Volkskrant