omwegen

Ik pak het uit de kast met een gevoel van dit kan wel weg. Ik heb het ooit prachtig gevonden, we hebben zelfs een paar van die Spaanse kerken en kloosters bezocht – ik herinner me een autorit langs de kust langs allemaal weggebosbrand struweel – ik herinner me een gruwelijk onweer in de Pyreneeën – ik herinner me het hulpeloze gevoel van ergens de taal niet machtig zijn – mijn Spaans reikte niet verder dan "soy una chica" en "cerveza" – maar dan sla ik het boek open en zie dat ik dit pas veel later heb gekregen, dat we al in Oman woonden, hoe kan dat nou. Zo vlecht je herinnering er steeds opnieuw een kloppend verhaal van.
En wat die lieve dingen waren? Het was het eerste verlof waarop ik alleen met kindeke bij mijn ouders was. Ze genoten ervan om haar zo lang achter elkaar mee te mogen maken. En ik kon me lekker weer even laten bemoederen in het ouderlijk huis. Misschien moet ik gewoon het titelblad uit het boek halen, en in het fotoalbum plakken.