Tot ziens daarboven by Pierre Lemaitre
My rating: 4 of 5 stars
Hoera! Eindelijk een boek van een Franse schrijver waar ik helemaal verrukt van ben. Een van de spannendste boeken die ik de afgelopen jaren heb gelezen, dat je echt dóór wilt, dat je móet weten hoe het afloopt, waarbij het je dan ook nog echt kan schelen dat de goeden het van de kwaden winnen. Eigenlijk een ouderwetse avonturenroman, hij ademt ook een Drie Musketiers-achtige sfeer. Dat komt deels doordat de tijd waarin het speelt (WO I en de jaren daarna) zo goed is getroffen, en deels door de auctoriale verteller die de lezer regelmatig direct toespreekt, zo van "Kijk nu eens naar haar mond en stel je een ogenblik voor dat je onze Albert bent."
De schurk in het verhaal is de poepsjieke verarmde edelman Pradelle, die om nog wat roem en medailles te scoren een laatste veldslag forceert waarbij hij zonder scrupules twee van zijn eigen soldaten in de rug schiet. Als andere manschappen dat in de gaten krijgen, laat hij rustig een granaat bij ze ontploffen. De ene overleeft het ternauwernood, de ander komt uit de oorlog met maar een half gezicht. De rest is een gapende, stinkende wond.
Ze zijn vanaf dat moment aan elkaar geklonken, die twee. En ze willen wraak.
Uiterst vakkundig stapelt de schrijver intrige op intrige, laat hij ons als in een spannende film beide partijen naar elkaar toe bewegen door Parijs, en alles culmineert op de 14e juli 1920, de eerste grootse herdenking van de oorlog.
"Wat zich vanaf 13 juli afspeelde, kon in het leerplan van opleidingen voor vuurwerkmakers of personeel op mijnenvegers worden opgenomen als een voorbeeld bij uitstek van een explosieve situatie met trapsgewijze ontsteking."
lees hier een uitgebreidere bespreking
Qui, het is gelukt! Fijn te lezen dat je hier zo van genoten hebt, ik vond het ook een prachtig boek dat je helemaal meeneemt.
Groetjes,