tandeloos

Ik vind de tijd helemaal niet zo tandeloos. Ook nu bijt hij me weer: hoe kan dit boekje uit 1992 zijn terwijl ik toch zeker wist dat het ook van de oude kern was? In 1992 was ik al expat en moeder geworden, een heel ander mens. Kocht ik het als voorproefje, om te zien of ik ooit aan die tandeloze tijd zou beginnen? Dat is er in elk geval nooit van gekomen, al schijnt het een aanrader te zijn. Net als Tonio waar ik maar niet in durf beginnen.
Van de sandwich herinner ik me alleen nog die sandwich: dat meisje tussen twee jongens, een plak kaas tussen twee boterhamhelften. Ik blader in het boekje en vang prachtige zinnen op. Het moet geloof ik toch maar terug op de plank.