gelachen

Och, wat hebben we gelachen op de biep, toen het Geheime Dagboek van Adriaan Mole uitkwam. We lazen het allemaal, het moet wel even geduurd hebben voor het in de uitleen kwam. We begrepen alle grapjes – en daarmee was ook dit weer zo'n voorbeeld van een schrijver die erin slaagt een hoofdpersoon te creëren die zelf niet doorheeft hoe grappig en sneu hij is.
Dat was dus in 1982.
En met die herinnering in mijn hoofd kocht ik in 2003 eindelijk een Engelstalige uitgave. Ongetwijfeld ook weer met het idee dat kindeke hem lezen moest, die was toen 12. Ik geloof niet dat dat ooit gelukt is, het ruggetje is nog ongebroken.
Ik denk ook niet (nu) dat een kind van dezelfde leeftijd zo'n boek zou waarderen, het was ook niet bedoeld als jeugdboek.
Ik laat hem wel staan, de herinnering is fijn, en Sue Townsend schreef nog meer leuke boeken. Die over de koningin die voor het eerst in een bibliobus komt – even opzoeken. Oja, the Queen and I. De schrijfster inmiddels overleden en the Queen nog steeds alive and kicking. Tis zonde.