romantisch

Er was een tijd dat ik dol was op Franse films, en dan ook oude Franse films, met Jean Gabin enzo. Net als met boeken bleef me daar ook alleen maar een sfeer van bij (ik denk bijvoorbeeld aan Quai des Brumes waarvan ik ook lang de poster aan de muur had).
Ik was begonnen met roken, en als ik in de zon in de vensterbank van onze Delftse zolderkamer zat, voelde ik me ook zo Frans. Iets kouds dat tegelijk het hart verwarmt, niet op een gezonde manier misschien.
Le Chat was een nare, koude film, en het boek is dat ook, dat weet ik nog, ik vond het knap. Ik denk niet dat mijn huidige tere zieltje zoveel kilheid nog verdragen kan. Ik denk ook dat ik daarom zo weinig Franse boeken lees. Hoewel het Frans en de Fransen en gay Paree toch de naam hebben zo romantisch te zijn, zijn ze dat eigenlijk niet. Of ja, er is wel een stroming (denk Amélie, denk Hugo), en die is verrukkelijk. Maar dat is toch eigenlijk de rosé d'anjou waar de ware bourgognedrinker op neerkijkt. Ik weet niet. Ik geloof dat één kat in huis wel genoeg is.