Over de volgende boeken op de plank heb ik al geschreven: hier over The Wasted Vigil – een indrukwekkend boek over Afghanistan dat iedereen zou moeten lezen – en hier over Revolutionary Road – wat mij betreft ook verplichte kost. Die blijven.
Ook schreef ik pas een recensie over de autobiografie van Penelope Lively, waarin ik Moon Tiger al even aanstipte. Voor de Koek en Zopie (het Aberdeense expatblaadje) schreef ik in 1997 een recensie over Pack of Cards:
Ik houd helemaal niet van korte verhalen, ik vind het vervelend dat ze zo snel uit zijn, waarna ik dan weer in een heel andere wereld moet duiken om me in te leven in nieuwe hoofdpersonen.
In ons leesgroepje lezen we ze gedoseerd, een stuk of vijf per keer, en altijd weer blijkt, dat we over één kort verhaal minstens zoveel te bespreken hebben als over een hele roman.
Pack of Cards is echt een aanrader. Hoe Lively in een paar zinnen een personage in zijn of haar milieu weet neer te zetten is ongelooflijk knap. In veel verhalen wordt een aspect van de typisch Engelse manier van leven lichtelijk grotesk maar o zo herkenbaar onder de loupe of op de hak genomen.
Zijn er Nederlandse schrijvers die dat kunnen, zonder direct sarcastisch of neerbuigend te worden, of zonder zichzelf zo bloedserieus te nemen?
De Engelse manier van (niet) omgaan met emoties, en het vaak niet (h)erkende leed wat daardoor wordt veroorzaakt, is voor Lively een bron van inspiratie voor de meest uiteenlopende, droevige of geestige, indringende verhalen.
Het verhaal Corruption gebruikte ik in mijn cursus Honderd Valkuilen, om een voorbeeld te geven van een perfecte beginzin:
The judge and his wife, driving to Aldeburgh for the weekend, carried with them in the back of the car a Wine Society carton filled with pornographic magazines.
Alles zit erin: personages, milieu, plaats, tijdperk en een bevreemdend element – de narrative hook.
Ik geloof warempel dat Penelope Lively óók een schrijfmoeder is!
