totem

Janee, natuurlijk doe je Jane Eyre niet weg. Toch?
En waarom dan wel niet?
Er zit een hele wolk van gevoelens omheen. En ik besef meteen dat die samenvalt met de wolk om Wuthering Heights. Ik zet ze nu maar naast elkaar, en probeer de wolk te ontleden.
De boeken zelf – Wuthering Heights veel woest-romantischer, Jane Eyre op het eerste oog wat calvinistisch – en hoe die kijk in mijn leven is veranderd. Door wat ik meemaakte, maar ook door externe invloeden, van Kate Bush tot en met de laatste Jane Eyre-verfilming die ik echt schitterend vond.
En niet te vergeten Wide Sargasso Sea over de krankzinnige vrouw op zolder. Dat was een onvergetelijke leeservaring.
En ook niet te vergeten de soms barre tochten van Hull naar Aberdeen, door het woest-en-ledige Yorkshire.
Misschien komt er aan het eind van deze rit een lijstje met blijf-criteria, en een ervan zijn we al vaker tegengekomen: dat een boek staat voor een geheel aan ervaringen en herinneringen, en dat die het in feite zijn die de vreugde doet vonken. Maar zonder de boeken zelf, als een soort totempje, of een icoon, een aanwezigsteller, zou ik aan die ervaringen minder denken.
Marie Kondo vindt dat geen bezwaar, ze zitten toch in je, die ervaringen? Maar soms is men licht tot zwaar bewolkt, en zijn de vreugden wat moeilijker bereikbaar. Dan is een blik op de boekenkast een snelle vuuraansteker.
Kom maar, dames. Naast elkaar op de plek van eten, bidden, en beminnen.