Wat een prachtig boek is The Lovely Bones. We lazen het met onze Amerikaanse leesclub, en we waren er allemaal zeer van onder de indruk. Als je zo leest waar het over gaat – een meisje wordt verkracht en vermoord en wat gebeurt er daarna met haar gezin van herkomst – denk je misschien: oeh. Niet voor mij.
Maar doordat het in zo'n poëtische vorm is gegoten – het slachtoffer vertelt het verhaal vanuit haar hemel – wordt het verhaal draaglijk. En ga je als lezer over veel meer nadenken dan over de gruweldaad. "Haar hemel" zeg ik met opzet. Hoe ziet jouw hemel eruit?
Die van mij?
Een wolkenbed omringd door mooie boeken en lezende vrienden op hun wolken!
Toen ik op het boekenfestijn een nieuwe Sebold tegenkwam, moest ik die wel kopen natuurlijk. Een boekenfestijn is een snoepwinkel, je gooit ongeremd je karretje vol met alles wat bekend voorkomt. Engelse paperbacks zijn ideaal vakantieleesvoer, niet te groot, niet te zwaar, en na lezing laat je ze lekker achter.
Dit is dan net weer geen vakantieboek. "A masterpiece of understated horror." Ik heb er nog steeds niet genoeg moed voor gevonden. Van Marie Kondo moet ik het wegdoen. Het was kennelijk een miskoop, en de vreugde die de aankoop je schonk moet dan maar genoeg zijn.
Maar ik weet zeker dat ik ooit …
Zij schudt haar hoofd.
Ik zet het lekker toch terug in de kast.
