Love Story

Love Story – de film, de muziek, het boek … onvergetelijk. Ik kocht mijn boek op 30 december 1975, vermoedelijk tijdens ons jaarlijkse Groningen-uitstapje. Wat is dat toch met Zielige Boeken, wat laat ons zo verlangen naar fictietranen dat we Jet keer op keer opnieuw laten sterven? Dat we tegelijk van genot én verdriet sterven als Jennifer het loodje legt?
Dat geldt wel alleen voor geslaagde tearjerkers. Iets in het boek moet zo authentiek zijn dat het werkt. In Love Story is het denk ik de taal, die is zo on-zoet als het maar kan. (De begindialoog is in boek en film letterlijk hetzelfde.) De verteller slaat een toon aan die bewust géén tranen trekt, die bewust stoer doet, en dat maakt het juist zo hartbrekend.
Hoe Top Naeff het aanpakt? Ze laat ons een boek lang verliefd worden op Jet en we voelen ons persoonlijk bereaved. (Ik vraag me af of we daar een Nederlands woord voor hebben? Beroofd?)
Gister las ik een tearjerker uit waar ik aan het eind van moest kotsen zo walgelijk. En toch is het gros van de reviews op goodreads vijfsterrig en had iedereen er blij de zakdoeken bij nodig.
Ik zet Love Story maar terug in de kast als een voorbeeld van hoe het wél moet.