Ik weet niet meer waar en wanneer ik hem kocht, deze uitgave van Leaves of Grass van Walt Whitman uit 1900. Ik weet nog wel waarom. In The Vein of Gold introduceert Julia Cameron het begrip secret selves: verborgen ikken. Ze citeert de dichter Walt Whitman, die in zijn gedicht Song of Myself zei: "I am large, I contain multitudes." Ik wilde de secret selves gaan gebruiken in mijn workshops over personages.
Ik verdiepte me in Whitman, en kwam zoveel bekende zinsneden tegen! Wie kent niet "O Captain, my captain" uit Dead Poets Society? Of "I sing the body electric"? Of "Pioneers! O Pioneers!"
Na alle Britse dichters die ik kende, zong hij opeens zo'n ander lied!
Ik sta nu met het boek in handen en denk: ga ik het ooit helemaal lezen?
Ik blader erin en zie voor het eerst de dunne velletjes met het handschrift van Whitman.
Het is een met veel liefde en eerbied uitgebrachte editie. En het staat ook voor iets dat me aanspreekt: de expansiedrang die Amerika doordrenkt(e). Voor al het goede dat het land mijzelf heeft gebracht. Wij horen vaak alleen het slechte, maar het goede is er ook.
Terri Windling zegt dat heel mooi op haar blog Myth & Moor:
I find it both sad and painful that my country is primarily known outside its borders through facile Hollywood representations, and for the darker, nuttier, Fox-News-amplified side of American life (and foreign policy) - whereas those of us who have lived there know that the other side of America is equally strong: the land of civil rights, gay rights, passionate feminism, proud union men and women on the picket lines, and a bred-in-the-bone tradition of volunteerism; a land of organic farms and alternative communities and tireless activists on behalf of the North American wild; a land of kind, open-hearted, and generous people from a dizzying number of ethnic backgrounds and cultural traditions.
