liefde en duisternis en schrijven

Op Goodreads kan ik zien dat ik precies 3 weken over dit boek gedaan heb: Een Verhaal van Liefde en Duisternis van Amos Oz. Het telt dan ook 647 bladzijden. Ik heb onderweg geen aantekeningen gemaakt, wat ik wel doe als ik van plan ben een serieuze boekbespreking te maken, maar het is ook niet het soort boek waarvan je de plot kunt samenvatten.
Amos Oz beschrijft zijn leven, als kleine jongen in Jeruzalem, tussen joodse familieleden en vrienden van zijn ouders, waarvan het merendeel uit Oost-Europa afkomstig is. Hij beschrijft de herkomst van al zijn grootouders en de legenden die daar omheen geweven zijn, hij beschrijft hoe al die mensen in hun nieuwe wereld toch een beetje het oude leven proberen voort te zetten, met veel studie en intellectuele discussies.
En tegelijk is er het harde dagelijks leven, ten tijde van de stichting van de staat Israël.
De kleine Amos is een vroegwijs, fantasierijk kind, met zijn ogen altijd wijd open. Zijn vader is de vrolijkerd die nooit een stilte kan laten vallen, zijn moeder lijdt heel wat zwaarder onder het leven, zij is de duisternis.
Later vlucht Amos uit de oude Jeruzalemse wereld naar de heerlijke nieuwe wereld van de kibboets. Daar leest hij alles wat los en vast zit, komt op een gegeven moment tot de conclusie dat je alleen schrijver kunt zijn als je in een wereldstad woont zoals Parijs of Madrid of noem maar op. En je personages moeten stoer en filmsterachtig zijn. Tot hij Winesburg, Ohio van Sherwood Anderson in handen krijgt, en jubelend van geluk tot de ontdekking komt dat je ook over simpele sukkelaars in stoffige straatjes kunt schrijven. Zoals over al die mensen die zijn jeugd bevolkten.

Dankzij hem besefte ik plotseling dat de geschreven wereld niet afhankelijk was van Milaan of Londen, maar dat hij voortdurend cirkelt rond de schrijvende hand op de plaats waar die schrijft: waar jij bent is het centrum van het heelal.

Wat een wonderbaarlijk mooi boek.