de schrijfjuf en de sjeik

Lees er mijn schrijftips maar op na: altijd propageer ik dat je goed moet zijn in je eigen genre, en je daar ook vooral niet voor moet schamen. Je kunt veel beter een goeie thrillerschrijver zijn dan een matig literator. Ik vind dat echt, ik heb me altijd geërgerd aan de "demarcatiedrift," die hevige behoefte om een ondoordringbare grens te trekken tussen Literatuur en de Rest, de mindere godjes van de genreschrijfsels.
Waarom voel ik dan een lichte gêne als ik aan mijn verhaal voor de Bouquetreekswedstrijd werk? Terwijl ik er zó van geniet! Waar de echte boeken moeilijke worstelingen zijn die zich over vele jaren uitstrekken, schud ik het liefdesverhaal van de sjeik zo uit mijn mouw. Ik schrijf de ergste cliché's in het volle besef van dat dat nu lekker mag, ja zelfs moet. Ik doe af en toe een perspectiefwisselingetje maar maak me er niet druk over, ik vertel het verhaal zoals ik het je vertellen zou als wij roddeltantes waren en smachtten naar wat romantiek voor ons eigen.
Het gaat vanzelf, en zeg ik niet altijd tegen mijn cursisten dat dat een Teken is? Dat daar je talent ligt? Dat het een vergissing is te denken dat je voor de Kunst moet Lijden, dat wat vanzelf gaat dus niets waard is, integendeel! Wat vanzelf gaat, daar ligt je talent!
Oh ja.
Oeps.
Een schrijfjuf die een getalenteerd boeketschrijfster is.
Alle Censoren schreeuwen om aandacht in mijn borst. Zie je wel! Je doet je best niet! Zie je wel, je kán helemaal niet schrijven! Zie je wel, wat dacht je nou, dit telt helemaal niet. Ik besef opeens dat het ook iets Calvinistisch heeft. Als je ergens van geniet, is het sowieso verdacht.
Terug bij af, sukkel die ik ben? Welnee! Ik heb vijf dagen als een dolle genoten, wat is daar mis mee?
Daar is niets mis mee, hoor kind, zegt juf streng. Als je nu maar weer gewoon aan je werk gaat.

afbeelding